Rozdział VIII "Maskarada" cz.I

Rozdział dedykuję Blance Blance, ponieważ natchnęła mnie z pierwszą sceną ;)

Bale mają długą tradycję i swój schemat. Począwszy od wystawnego bufetu i drogiego wina, skończywszy na budzącej niesmak, bądź respekt intrydze. Każdy jest inny, gdyż organizatorowie chcą ukazać swą oryginalność, pozycję. Mamy wiele rodzajów bali, lecz w tym świecie najpopularniejszym stała się tak zwana maskarada. Co gorsza, udział w niej biorą wszyscy, bez pełnej tego świadomości i tańczą do muzyki granej przez orkiestrę każdego dnia. W jakim momencie ów bal może dobiec końca?

Gdy „pan i władca” wykrzyczy dość. Lecz kiedy do tego dojdzie? - nie wie nikt, bowiem nikt nie ma pojęcia, że „panem i władcą” nie jest dyrygent, a osoba trzecia, czasem i ofiara intrygi…

L.M.

***

                Niebo tamtego wieczoru było prawie bezchmurne, a słońce chylące się ku zachodowi wciąż grzało, rzucając złotawy blask na Beacon Hills. Ptaki powoli przestawały nucić swoje ostatnie piosenki pozostawiając świerszczom wolne pole do popisu. Aura była malownicza, niczym z ilustracji jakiejś bezsensownej książeczki dla niesprawnych umysłowo mówiącej o tym, że życie jest jak kwiat.  Przynajmniej tak sądził rozjuszony Stiles, który nie mógł znaleźć sobie miejsca na kanapie. Bez przerwy poprawiał koszulkę, grzebał w kieszeniach, a myślami uciekał jak najdalej. Nie było już odwrotu, chciał załatwić tę sprawę jak najszybciej. Dostać się do prosektorium i zrobić kilka zdjęć, które miały zadecydować o wszystkim – żaden problem, oczywiście dla niego. Lecz chłopaka drażnił fakt, że w rzeczonym momencie został wręcz zmuszony do czekania na ciotkę, której tak swoją drogą nie znosił.

Jego zdenerwowanie zauważył John, wertujący jakieś papiery przy stole. Przez chwilę przyglądał się synowi unosząc obie brwi do góry i zastanawiał się co może być powodem takiego zachowania Stilesa. Wybiera się na imprezę, przecież nic w tym stresującego – mruknął sam do siebie w myślach, a im więcej o tym rozkminał, tym więcej miał wątpliwości i kolejnych pomysłów.

Z cichym westchnieniem przysiadł na fotelu i nie przestawał wlepiać w nastolatka zaciekawionego spojrzenia. Nie bardzo wiedział jak zacząć, lecz chciał wiedzieć co go trapi.

- O co chodzi? – odchrząknął Stiles starając się wyglądać na rozluźnionego. Oparł się o kanapę, niczym typowy, wyluzowany podrywacz z amerykańskich filmów, ale tak nie wyglądał. Wręcz przeciwnie, prezentował się co najmniej żałośnie, dlatego właśnie John parsknął.

- Nie wiem, ty mi powiedz – szeryf zakrył usta dłonią, aby głośnie się nie roześmiać. – coś jest nie tak, prawda? Czymś się martwisz. – stwierdził poważniejąc. Umiał przejrzeć syna, jednak nie zawsze.

- Nie, skąd ten pomysł? – palnął może zbyt szybko. Miał rzucić prosto w oczy Johna, iż zamierza się włamać do prawie pustego szpitala i zrobić sekcje zwłok kilkunastu, a po tych czterech dniach już dwudziestu paru ciał?!

Zgadza się. Potwór zaatakował znów i znów, lecz nie w nocy. Wybierał zupełnie przypadkowe ofiary i bawił się nimi. Nikt nie przeżył konfrontacji z monstrum, nikt prócz Laury Mulligan – jego najlepszej przyjaciółki.

- Przecież widzę – mężczyzna posłał nastolatkowi pokrzepiający uśmiech. Na chwilę oboje zamilkli – randka? – zapytał. To było jego pierwsze podejrzenie. Stiles natomiast zareagował gromkim śmiechem.

- Oczywiście – sarknął – Scott jest taki seksowny w tych swoich różowych legginsach – udał rozmarzonego, ale gdy pan Stilisnki otworzył oczy szerzej chłopak jęknął ze sztuczną boleścią – żartuję! – pokiwał głową, jakby było to oczywiste. Było.

- Nie, w porządku – John zaczął się wybraniać – jeśli jesteś gejem…

- Tato! – teraz jego jęk był szczery, a mężczyzna oberwał poduszką – nie będę z tobą rozmawiał o…

- Jesteś gejem?

- Wychodzę, pozdrów Carly! – jak powiedział, tak też zrobił. Podniósł się na równe nogi, chwycił w dłoń czarną maskę, bo przyjęcie było maskaradą, i ruszył w stronę drzwi. Tam wyminął ciotkę, która właśnie weszła i bez zbędnych słów wsiadł do Jeepa.

Szeryf przeniósł wzrok na wysoką brunetkę. Była wręcz anemicznie chuda i blada. Czuć było od niej zapach drogich perfum, a wymalowana twarz spajała się ze strojnym ubiorem. W jednej dłoni trzymała czerwoną, lakierowaną torebkę ze złoceniami, a drugą ujmowała rączkę dziecka. Maluch mógł mieć z trzy lata, był po prostu rozkoszny. Z tymi ogromnymi, piwnymi oczętami i czupryną zmierzchwionych, ciemnych włosów. John uśmiechnął się pod nosem patrząc na chłopca. Był podobny do Claudii, a tym samym do Stilesa.

- Wychowanie dziecka – odezwała się na dzień dobry Carly wodząc wzrokiem za odjeżdżającym autem. – wiedziałam, że będzie sprawiał problemy.

- Witaj, Carly – mruknął mężczyzna witając się z siostrą żony. – miło cię widzieć – uśmiech, który wymalował się na twarzy Johna nie miał w sobie ni grama szczerości.

***

Malinowy błyszczyk po raz ostatni został nałożony na ponętne wargi, a ich właścicielka zacmokała rozprowadzając kosmetyk. Następny był tusz, który przesmyknął się po długich rzęsach, one natomiast oprawiały duże, zielone oczy wyrażające więcej niż tysiąc słów.

 Tęczówki nastolatki błyszczały bowiem szczególnym blaskiem, przemawiały w różny sposób do różnych postaci, dając różne znaki. Przeważnie jej spojrzenie było zimne, obojętne, bądź karcące. Tak mierzyła świat dookoła, w głównej mierze w szkole. Jednak rzadziej wyrażały pełnie bólu, żałość, dla kontrastu – rozbawienie oraz cień współczucia. Lecz liczność emocji zależała od siły relacji. Dziewczyna bowiem okalała się grubą otoczką, ukrywając czułe i kruche wnętrze, skarb można by rzec, przed obcymi. Nawet rodzice, kuzynka i przyjaciele nie poznali wnętrza Lydii Martin – rudowłosej, niewysokiej siedemnastolatki, która umiejętnie przebierała w maskach. Tamtego jednak wieczoru założyła prawdziwy plastik, przepasając się tasiemką wokół głowy. Okrycie wchodziło w odcień brudnego różu, kąpanego w złocie. Od boków wysuwały się przyklejone również białe pióra, które mogły mieć niecałe pół metra długości. O to chodziło – o wzbudzenie kontrowersji. Tego samego koloru, co maska była i jej niedługa, seksowna sukienka bez ramiączek, kończąca się przed kolanem. Lydia nie mogłaby obejść się rzecz jasna bez złotych szpilek i prostownicy. Pozwalała opadać kosmykom za pas równą kaskadą. Prezentowała się kusząca, lecz w granicach dobrego smaku.

Dokonując ostatnich poprawek nie zauważyła jak do pokoju wchodzi smukła postać, wygładzając czarną kreację z głębokim dekoltem. Maska brunetki była inna – teatralna. Zasłaniała całą twarz, posiadała dwie dziurki na oczy i została jakby specjalnie dla Daphne przygotowana. Wyglądała dość przerażająco, szczególnie dlatego, iż mimika odlanej twarzy nie emanowała ciepłem, raczej miała w sobie coś depresyjnego, pod innym kątem przerażającego, a zarazem niebezpiecznego, sadystycznego. Była biała, robiona na porcelanową, a usta zostały muśnięte u dołu czerwienią.

Lydia wzdrygnęła się lekko, wpatrując w kuzynkę, poczuła że przechodzi ją zimny, nieprzyjemny dreszcz zwiastujący coś złego. Wyłapywała złą energię, litry złej energii. Jakby coś nią szargało mówiąc: „Uciekaj, wiej, nie obracaj się za siebie!”. Przełknęła ślinę siląc się na delikatny uśmiech.

- Wyglądasz… - zaczęła, lecz szukała odpowiedniego słowa. Głosiki w jej głowie szeptały „przerażająco, okropnie, skręca mnie!”, lecz Martin palnęła krótkie, nieznaczne „wow”. Jak przez długi czas czuła się zrelaksowana w towarzystwie Walsh, tak wtedy dopadł ją nurtujący dyskomfort.

- Tylko „wow”? – Daphne uniosła jedną brew zdejmując maskę. Jej ciemne oczy świdrowały Banshee bardziej niż zwykle, co Lydię okropnie drażniło. – Ty wyglądasz wręcz olśniewająco! Który pan będzie towarzyszył tak pięknej pani? – posłała kuzynce znaczący uśmieszek ujmując ramę siedzenia, zajmowanego przez rudzielca. Wtedy rysy ich obu odbijały się w lustrze toaletki.

Lydia przyjrzała się dokładnie temu obrazkowi. Miała wrażenie, jakby włosy Daphne siwiały, z czasem wypadały. Później jej twarz… zrobiła się szara, martwa, pokryta zmarszczkami. Oddech brunetki smagał jej szyję, był ciężki, nienaturalnie powolny. Później poczuła jak długie, kościste palce głaszczą umalowane policzki, dotyk Walsh parzył, zostawiała po sobie ślady w postaci szram sączących krew. I skóra Lydii przybrała dziwny kolor. Stała się porcelanowa, niczym ta maska. Nastolatka nie dostrzegła nic prócz bieli i czerwieni, zamaczała się w nicości, a gdy ponownie zrobiło się widno nie wyglądała już jak Lydia Martin. Wyglądała jak ona, jak Laura Mulligan, tyle że powstała z ognia. Cała była ogniem. Gdy nerwowo zacisnęła powieki przeobraziła się w ciemność. Sam mrok, a na jej szyi widniał ten wisior, lecz instynktownie go ujmując stała się jasnością. Promieniała blaskiem, który z czasem przerodził się w czerwoną osokę. Była krwią. Po prostu. Momentalnie jej tętno przyspieszyło, mrugała zbyt szybko, starając się wybudzić z dziwnego stanu. Udało się. Spostrzegła swoje i oblicze, i zwyczajne oblicze Daphne, po czym odetchnęła z ulgą. Niepewnie obróciła głowę, lecz ku zdziwieniu zielonookiej kuzynka nie była sobą. Była porcelanową figurą, której ciało okalała czarna suknia z muślinu. Wstrzymała oddech znów spoglądając w lustro. Zamarła. Również stała się porcelaną, a jej kreacja odnosiła się do granatu. Podobnie jak pokój Martin ukształtował się w  niezmierzoną, białą pustkę. Ze zwierciadła powoli zaczęły wydostawać się cienie. Okalały całe pomieszczenie powtarzając niezrozumiałe słowa w kolejnych językach. Było ich kilkanaście, może kilkadzieścia, kilkadziesiąt. Lydia nie miała pojęcia. Nie wiedziała. Miała jedynie świadomość tego, że jeśli zacznie krzyczeć wszystko wróci do normy. Tak też zrobiła, uchyliła usta i wydała z siebie pisk, jęk, wrzask. Zwał, jak zwał ale był definicją czystego bólu, strachu… Śmierci. Z czasem fajans zaczął pękać. Na twarzy Daphne, jej twarzy, postaci znikały łkając, wracały do lustra, a wtedy i ona pękła, pozwalając powiekom opaść.

- Lydia! – zawołała Daphne potrząsając kuzynką – Lydia, do cholery! – wyglądała na zdenerwowaną, przerażoną, jednak grała. Musiała sprawiać wrażenie nieświadomej, aby Banshee nie dowiedziała się o niczym.

- Laura Mulligan – wyszeptała mimowolnie rudowłosa, a brunetka zamarła. Pozamiatane – pomyślała. Przecież dziewczyna i tak wiedziała już za wiele.

- Co z nią? – mimo wszystko Daphne starała się wciąż stwarzać pozory.

- To ty! – niespodziewanie rudzielec wybuchł. Martin odepchnęła kuzynkę podnosząc się na równe nogi  - to twoja wina! Jesteś jakimś voodo, prawda?! – nie ważyła słów. Działała w amoku rzucając maskę w kąt. Nie liczyła się z tym, że Daphne może ją skrzywdzić. Po prostu musiała wiedzieć. Ta natomiast tylko wywróciła oczami. Zaczyna się – jęknęła w duchu. Lydia w tym momencie wyrzuciła wszystko z szafki i cisnęła w kuzynkę pismem.

                - Psychiatryk?! – nie mogła opanować nerwów, gdy brunetka oglądała ze znudzeniem swoje paznokcie. Czekała aż Banshee się wywrzeszczy, aby móc przejść do rzeczy. – Czego chcesz? Powiedz, czego chcesz? – warknęła wystawiając pilniczek, niczym miecz w jej stronę. Walsh nie wytrzymała i wybuchła gromkim śmiechem.

                - Przepraszam, ale możemy już zakończyć tę parodię? – oparła się o ścianę.

                - Ty jesteś jakaś popaprana! – Martin nie mogła zrozumieć tej reakcji.

                - I mówi to osoba, która słyszy głosy – Daphne uśmiechnęła się kpiąco przeczesując włosy dłonią.

                - Wiesz? Wiesz o wszystkim, prawda?! O Scott’cie, Dereku, Isaacu, Peterze, o mnie… Boże… - Lydia zaczęła chodzić po pokoju, a brązowooka przytaknęła.

                - To prawda – odparła – przez ten nadnaturalny szajs byłam w psychiatryku. Nie chciałam żebyś uważała mnie za świra, dlatego nic nie powiedziałam – skłamała. Mówiła perfidnie nieprawdę, nie jąkając się nawet. Miała tę śpiewkę idealnie przećwiczoną. Przecież była Daphne Walsh, zawsze posiadała plan „B”. – Ja po prostu… - przełknęła głośno ślinę. – bałam się…

                - To wszystko? – emocje rudej opadły. Musiała wziąć kilka głębokich oddechów i się zastanowić. Powinna jej zaufać? Wahała się, lecz przed oczami nastolatki zatańczyły te minione chwile spędzone z kuzynką. Nie potrafiła zaprzepaścić kilkunastu lat przyjaźni. Nagle szepty zamilkły. Pojawił się jeden, słodki głos Daphne mówiący „Chodź do mnie, Lyds, chodź, będzie jak dawniej…”. Martin nie miała już złych przeczuć, lecz gdy wykonała kolejny ruch, czyli przytuliła Daphne usłyszała słowa przysięgi. Obiecała śmierć potwora – skąd mogła wiedzieć iż w jego ramionach się znajduje…

***

                - Zaparkuję, lećcie beze mnie – powiedział Stiles wychodząc z samochodu. Chciał jeszcze ustalić ze Scottem kilka rzeczy, ale tak by Laura nie usłyszała ni słówka.

                Stali już przed willą Martinów, zabawa trwała w najlepsze więc mieli moment na wymienienie paru słów. Ponadto na dworze zrobiło się chłodniej oraz ciemniej, dochodziła dziesiąta, więc nastolatkowie z pewnością pochłaniali ju kolejne promile.

                - Dołączcie do mnie – rzuciła Laura chcąc wysiąść z drugiej strony, a przyjaciele tylko przytaknęli. Zaczęli po raz kolejny, szeptem przedstawiać sobie wzajemnie cały plan. Dobrze, nie był najlepszy, ale mógł wypalić! W końcu nie ma złych planów, można je po prostu źle wykonać.

                O dziwo Mulligan słyszała kawałki ich rozmowy. Jakby fakt, że mówią ciszej nie stanowił problemu. Marszcząc czoło wyłapała „prosektorium”, „tamta noc”, „bestia” oraz swoje własne imię. Zawahała się i nie opuściła pojazdu. Zawładnęła nią czyta ciekawość więc osunęła się przed tylne siedzenia, na ziemię i pochyliła, co w granatowej, obcisłej sukience okazało się ogromnym wyczynem. Schowała maskę, torebkę i siebie próbując skupić wszelkie zmysły na konwersacji chłopaków.

Przymknęła powieki, wzięła głęboki oddech, oblizała usta… W tym momencie w głowie Laury zawirowało. Do jej uszu dostał się dźwięk głosu Isaaca okręcającego Sally Branson – szkolną ździrę, przeraźliwe dudnienie jakiejś popularnej piosenki, krzyki, wrzaski. Słyszała wyraźniej, a to powodowało pulsowanie czaski, niczym mózg obijający się on nią. Musiała momentalnie ująć skronie, aby głowa nie wybuchła. Lecz nie tyle słuch rozpraszał siedemnastolatkę. O jej nozdrza obijało się tysiące woni. Perfumy, pot, chlor, jedzenie, posadzka Jeepa. To ją przygniatało. Laura poczuła się maleńka, pogrążona w bólu. Zbyt mocno się skoncentrowała. Kolejny zapach i za razem smak – krew. Znała go doskonale, jednak wtedy był szczególnie wyrazisty. Każda drobinka, atom czerwonej osoki pobudzał najmniejsze komórki Laury do życia. Odniosła wrażenie, iż robi się wszechmocna, jakby późna pora, blask miliarda gwiazd oraz życiodajny płyn wzmacniały w niej żądze. Żądze czego? Zapragnęła więcej. Odczuwała wszystko mocniej. Zacisnęła powieki ściślej rozkoszując się chwilą. Ten smak, on eksplodował rozlewając się po podniebieniu, dziąsła zaświerzbiły, a łopatki i krzyże zapiekły, lecz i to pieczenie okazało się przyjemne. Szatynka chciała aby ktoś ją dotykał w tamtym momencie, aby czyjeś silne dłonie smyknęły po jej nagim ciele. Zapragnęła intymności, czegoś zakazanego. Fantazjując cichutko jęknęła, a wtedy… Magiczną chwilę przerwał warkot silnika i zatrzaśnięcie drzwi. Laura otworzyła oczy i do niej dotarło, iż nie ma już odwrotu. Ujęła opuszkiem poprzegryzaną do krwi wargę, spoglądając ukradkiem za okno. Kierowali się do szpitala, Stiles jechał dość niespokojnie, choć Laura nie miała pojęcia dlaczego może wyczuć jego nerwy. Mimo wszystko milczała, nie chcąc zdradzić swojej obecności.

Po piętnastu, może dwudziestu minutach znaleźli się na parkingu. Było tam ciemno, pusto i strasznie, a chłopak stawał się coraz bardziej rozdrażniony. Bał się. Tyle wywnioskowała.

- Co tu robimy? – odezwała się wreszcie, a syn szeryfa aż krzyknął. Jego tętno przyspieszyło, podskoczył na siedzeniu chwytając się za serce. – Wybacz, nie chciałam cię wystraszyć, po prostu mi powiedz dlaczego tu jesteśmy…

- Laura – odparł dopiero po chwili, gdy udało mu się zebrać myśli. Już od samego początku plan zaczął się sypać. -  Skąd się wzięłaś?!

- Wiesz, gdy mamusia i tatuś mają chcicę… - sarknęła całkowicie poważnym tonem, a Stiles wywrócił teatralnie oczami. Nie bardzo wiedział co powinien uczynić. Nie mógł uświadomić Laury. Wyzwałaby go od świrów, lecz nie mógł również po raz kolejny jej okłamać. Wziął więc głęboki oddech i wyszedł z samochodu. Została jeszcze kwestia ile ona sama zdążyła sobie ubzdurać.

- Gdzie idziemy? – zapytała nastolatka otwierając drzwiczki.

- Ty nigdzie, poczekaj na mnie w aucie – odparł pospiesznie, zamykając je.

- Stiles! – krzyknęła, znów siłując się z klamką.

- Wybacz – znów to zrobił, po czym tylko westchnął obracając się na pięcie. Zakluczył Jeepa zostawiając Mulligan samą.

Wtem poczuł jak po ciele przelatuje zimny dreszcz. Jeśli bał się wcześniej, to wtedy był przerażony. Ręce siedemnastolatka trzęsły się w kieszeniach, lecz nie na tym się skupiał. Jego myśli znów uciekały do Laury, bądź prędzej do tego, jak daleko będzie musiał się posunąć, aby chronić ją przed anaturalnym światem. Dziewczyna była dla Stilesa jak siostra, kochał ją. Tak, mógł to z miejsca stwierdzić. Kochał Laurę, kochał Scotta, ale w ów momencie poczuł się za nią odpowiedzialny. Nie zrozumiał tego uczucia, odniósł wrażenie jakby musiał zrobić wszystko, by nastolatce nic się nie stało.

Ona natomiast siedziała w fotelu naburmuszona, z rękoma założonymi na piersiach. Owszem, miała pełną świadomość tego, iż najzwyczajniej w świecie szpiegowała przyjaciela. Mogła spodziewać się takiej, bądź podobnej reakcji, jednak była zbyt ciekawa. Wtedy również dumna, aby odpuścić.

- Stiles, cholera! – krzyczała szarpiąc za klamkę, na próżno.

Po raz kolejny jęknęła ze zrezygnowaniem i uderzyła tyłem głowy o oparcie. Laura odetchnęła ciężko, rozglądając się po samochodzie. Zastanawiała się jak mogłaby wyjść i pobiec za brunetem, ale za razem nie wiedziała też po kiego… Bo niby co miała do jego spraw? Mogli mieć przed sobą sekrety. Byli tylko najlepszymi przyjaciółmi, nie małżeństwem, do jasnej ciasnej, ale wścibskość z czasem zdominowała wszystko inne. Martwiła się. Tak. Troszczyła, bo pusty szpital nocą może być… Nawiedzony? Prędko jednak odepchnęła od siebie niedorzeczne myśli. Sprowadzały się bowiem do pamiętnego dnia, czegoś o czym wolała zapomnieć.

Trzaskając dłonią o drzwi po raz kolejny poczuła jak łamie się długi, muśnięty czerwonym lakierem paznokieć.

- Szlag – zaklęła pod nosem odgryzając jego cząstkę. Normalnie by się zdenerwowała. Zapewne. Lubiła swoje paznokcie i je, i ich malowanie, ale w rzeczonym momencie miała na głowie kwadrylion ważniejszych spraw i tak przyćmionych przez Stilea. Chęć towarzyszenia mu okazała się zbyt silna. Jeszcze nigdy nie chciała być blisko chłopaka tak, jak było to możliwe. Byleby nie szedł sam.

Rozmyślając nad tym spostrzegła o co uderzyła opuszkiem. Gałka. zważywszy na to, iż Jeep miał swoje lata okna nie otwierały się automatycznie. Laura uśmiechnęła się więc szatańsko i zabrała za odsuwanie szyby.

- Dobre sobie, chłopcze – zachichotała pod nosem i wygramoliła się przez okno. Niestety sukienka ograniczała ruchy dziewczyny. Łupnęła prosto na kostkę brukową zdzierając kolano. Laura mimo wszystko nie chciała odpuścić. Pozbierała się, otrzepała, odrzuciła pukle ciemnych włosów na łopatki i biorąc obcasy w ręce pobiegła za przyjacielem.

Stiles znajdował się równo przed tylnym wejściem do szpitala, skostniałą drżącą dłonią ujął klamkę, gdy Laura podbiegła. W pewnym momencie poczuła fale stresu. Jego stresu. Im więcej o nim myślała, tym bardziej utożsamiała się z jego osobą, te niezdecydowanie… Nie, ona była w stu procentach pewna, iż pójdzie za nastolatkiem na koniec świata. Syn szeryfa natomiast nie wiedział, czy dobrze robi.

- Miałaś siedzieć w aucie – szepnął pretensjonalnie, lecz nie na nią nie spojrzał, za to Laura pożerała wzrokiem jego profil. Starała się dojść do tego, co planują, bądź prędzej planuje zrobić – na próżno.

- Kpisz ze mnie? Wiesz, że nie znoszę małych przestrzeni – wywróciła oczami widząc jak się waha, ułożyła dłoń na ręce Stilesa i sama pchnęła wejście, które przez wiek zaskrzypiało. Wtedy brunet wlepił w przyjaciółkę zirytowane spojrzenie, ale nie mógł przez cały czas jej zbywać, musiał wreszcie wymyślić kolejną bajeczkę pod tytułem: dlaczego znaleźliśmy się w tak przerażającym miejscu po zmroku.

Całkowita ciemność przeszywała korytarze, zielonkawe ściany wydawały się wtedy zupełnie białe, bądź szare kontrastując z mrokiem. Świeżo wypastowana podłoga odbijała blask półpełnego księżyca rzucając nim na wszelkie strony. Mimo wszystko jego światło ginęło w czerni. Było ciemno, głucho i zimno. Niczym w kostnicy. Na domiar złego w powietrzu unosił się typowo szpitalny zapach leków, mieszając się ze środkami dezynfekującymi.

Nastolatka odniosła wrażenie, iż znajduje się w samym środku jakiegoś całkowicie niestrasznego horroru dla dwunastolatek. Lecz co innego oglądać – co innego poczuć na własnej skórze. Ona poczuła, a dla efektu włoski na rękach stanęły dęba. Mulligan przełknęła głośno ślinę, mocniej ściskając dłoń Stilesa, jakby jego obecność mogła odstraszyć wszelkie demony niczym sól i egzorcyzm. Nie mogła, ale z pewnością Laura stała się pewniejsza.

                Momentalnie spojrzeli po sobie, Stilesowi zrobiło się odrobine głupio. Nie z powodu dotyku dziewczyny, skądże znowu! Po prostu żałował, iż nie może usiąść teraz gdzieś w kącie i opowiedzieć przyjaciółce o wszystkim – dosłownie. Miał dość okłamywania jej, a w ciągu tego tygodnia zrobił to przynajmniej kilkanaście razy. Podobnie czuł się Scott, a nawet Melissa. Wszyscy woleliby, aby Laura wdepnęła wreszcie w ów bagno, ale każdy bał się reakcji nastolatki. W tej kwestii obchodzono się z niebieskooką jak z jajkiem, w szczególności robiła to pani McCall, bowiem jako jedyna wiedziała o wyrywkach z pamiętnika i o tym, jak naprawdę zginęła Tracey.

                - Tata poprosił mnie o sprawdzenie ciał zamordowanych w ostatnim czasie – szepnął włączając latarkę. Strumień światła rozjaśnił drogę, przez co wyglądała dziesięć razy straszniej.

                - Dlaczego? – mruknęła pod nosem ciągnąc się za Stilesem. Szedł w stronę prosektorium starając się nie zrobić zbędnego hałasu. – Przecież jest szeryfem, nie mógł…?

                - Odsunięto go od sprawy, ale myśli, że ma plan – wtedy coś łupnęło więc oboje obrócili się gorączkowo. Łoskot dochodził z sąsiedniego korytarza. Ktoś tam był… Nastolatek ułożył palec na ustach i stawiał kolejne kroki ściskając mocno rękę Laury. Ta natomiast ujmowała wysokie buty dziękując samej sobie w myślach, iż zdjęła je jeszcze przed wejściem do szpitala. Bez nich była od chłopaka niższa przynajmniej o połowę głowy. Nie zadawała więcej pytań, ten trzask ją przestraszył. Znaleźli się przecież nielegalnie w czyszczonym szpitalu. Obiekt monitorowany, do cholery! Stiles debilu! – pomyślała, lecz milczała. Rzuciłaby się za nim w ogień, podobnie miała rzecz jasna ze Scottem, lecz McCalla tam nie było.

                Podchodząc do mosiężnych, metalowych drzwi wstrzymała oddech. Nastolatek wyciągnął z kieszeni klucz, który Scott ukradł Melissie i przekręcił go w zamku. Z pomieszczenia spłynęła na nich fala jeszcze zimniejszego i bardziej śmierdzącego powietrza. Ale Laura znała ów zapach zbyt dobrze. Jakby już kiedyś się z nim spotkała. Skąd mogła wiedzieć, że czuje swoje własne ofiary.

                - Poczekaj tu na mnie – powiedział Stiles prawie bezgłośnie, a szatynka ścisnęła jego rękę mocniej i pokręciła przecząco głową. Chłopak również się bał, lecz musiał okiełznać nerwy, aby stać się dla niej podporą, choćby na ten moment.

                - Lau, proszę – wyrwał dłoń z jej żelaznego chwytu i znalazł się w środku.

                Rozejrzał się po pokoiku wyłamując palce. Przeniósł wzrok na liczne szufladki w ścianie, musiał odsunąć choć jedną i obejrzeć ciało. Martwe. Zmuszał samego siebie, aby sięgnąć po trupa, lecz oddech przyspieszył, momentalnie ruchy Stilesa stały się niegramotne i niezdarne, wiedział że wolałby tego nie widzieć, ale taka była konieczność. Zagryzając poliki od środka zrobił to, po prostu wysunął pierwszego nieboszczyka.

                Okazała się nim młoda dziewczyna, musiała być blondynką, bo jasne kosmyki nasączyły się krwią. Miała puste oczy, zalane tym samym, czerwonym płynem i szarawy odcień skóry. Wyraz jej twarzy sprawiał, że Stiles miał ochotę wyjść i nie wracać tam nigdy więcej. W jednej chwili spoglądając na Margaret – bo takie imię nosiła, dostrzegł siebie na jej miejscu. Wzdrygnął się. Póki potwór był na wolności, nikt nie mógł czuć się bezpieczny.

                Otrząsając się z transu spowodowanego jej wzrokiem zmierzył dokładnie sylwetkę, po czym zmarszczył brwi. Kim był morderca? Wilkołaki nie zabijały w sposób tak… tak ludzki a za razem zwierzęcy. Rany powinna wyrządzić istota, która postradała zmysły. TO musiało mieć długie, bądź półdługie paznokcie, ostre kły oraz niezmierzoną żądze krwi.

                Wampir – pomyślał, ale skarcił się w duchu. Dobra, w wilkołaki uwierzył, ba! Sam naprowadził Scotta na likantropie, lecz wampiry?! Niedorzeczne. Popadając w zamysł nie mógł dosłyszeć jak do pomieszczenia po cichu wchodzi Laura, stając za nim.

                Nastolatkę przeszła fala gorąca. Mimo minusowej temperatury panującej w prosektorium, ona odniosła wrażenie, iż płonie żywym ogniem. To działo się tak szybko.

Dostrzegła jej twarz, jeszcze wyrażającą jakiekolwiek emocje. To jak postać od kostek do ud i od nadgarstków do ramion pokryta żyłami wbija długie, czerwone paznokcie w jej szyję. Jak włosy, sięgające za pas kleją się od krwi, jak potwór dokładnie wysysa całą egzystencje dziewczyny, wcześniej pozbawiając ją duszy jednym spojrzeniem i dotykiem. Wzdrygnęła się. Zbyt wiele fantastycznych książek. Nie widziała bowiem twarzy potwora, uznała go za chorego psychicznie człowieka. Nie nienormalnego – zagubionego. Fascynowało ją to, podsycało ciekawość, a za razem niepokój. Dlatego właśnie powoli, ze wstrzymanym oddechem podeszła do Stilesa.

Ujęła dłonią jego szyję, osuwając kawałek koszulki. Działała niczym w amoku. Chciała mu pokazać, co udało się wywnioskować. Dlatego właśnie przejechała długim, czerwonym paznokciem po karku. Nie raniła go. Wisior tego nie chciał…

Serce chłopaka zabiło szybciej. Nie miał pojęcia, co Laura robi. Ona w sumie też nie wiedziała.

- Najpierw wbito pazury w jej szyję. Morderca czekał na odpowiedni moment, moment gdy puls będzie przerażająco prędki. Gdy tak się stało delikatnie i dokładnie wypruł tę żyłę – szepnęła pokazując naczynie krwionośne wystające ze zmasakrowanej sylwetki blondynki.

Stiles zamrugał szybciej. Nie mógł zrozumieć działań przyjaciółki.

- Później spijał jej krew, nie roniąc ni kropli, pobudzając szaleństwo. Następnie wpił się w resztę, pozostawiając ślady zębów oraz tak zwane w kryminale „mordercze malinki”. Bawił się półmartwą ofiarą, dał nadzieję, lecz następnie uświadomił, że jest ona matką głupich. Zabił ją, bo tego chciał…

                Laura odsunęła się od Stilinskiego na kilka centymetrów i uśmiechnęła niewinnie. Wyjęła z jego kieszeni aparat cyfrowy robiąc zdjęcia ran. Przecież skoro John o nie prosił… Stiles natomiast sterczał niczym kołek mierząc ją od stóp do głów.

                - Kryminalne zagadki Miami, Sherlock, Supernatural, to uczy życia – szturchnęła przyjaciela unosząc obie brwi. – W porządku, nie jestem psycholem – wywróciła oczami, a on przytaknął.

                - Po prostu stąd chodźmy… - mruknął. Wciąż bacznie ją obserwował, przez chwilę pomyślał, że to Laura mogłaby pozabijać tych ludzi, ale w ostateczności odrzucił od siebie te myśli. Ona?! Jego Laura miałaby kogoś skrzywdzić?!

                Nie zauważył bowiem, że Margaret ściska w dłoni skrawek koszulki. Jego koszulki, w której Mulligan wróciła do domu ostatniego wieczoru…

***

Miami, dwa lata wcześniej…

Młoda kobieta rzucała się po ścianach budynków powodując tym niemałe zamieszanie. Starała się wyrwać, uciec i nigdy tam nie wracać, lecz nie potrafiła.

Miała po prostu dość. Pierwszy raz od sześciuset lat zapragnęła wolności, choćby minimalnego powrotu czegoś, co było. Nienawidziła tego, nienawidziła bycia Illuminatos tak bardzo, gdyż to ją niszczyło.

Powiadają, iż nieśmiertelność nie jest darem, a przeznaczeniem, które należy wypełnić. Daphne zgadzała się z tymi słowami w stu procentach. Tyle że… Wolała zaprzepaścić wszystko, rzucić się z ruin wiekowego obserwatorium i skończyć ze sobą, niż kolejne dekady uganiać się za czymś niezniszczalnym. Walsh bowiem nie była człowiekiem. Nigdy. Została stworzona do jednego celu – aby zabić. Nie miała rodziny, nie miała dzieciństwa… Dlaczego? Ponieważ we wszechświecie musi panować równowaga. Tak po prostu jest. Każdy ma swój cień, swoją ciemną stronę. Słońce księżyc, mrok światło, hałas ciszę, złość spokój, a Illuminatos Mortui. Bo gdy doszło do powstania Kamienia Filozoficznego powstała i kobieta, dla której jedynym celem było przywrócenie naturalnej równowagi. Nikt nie pomyślał, iż Daphne Walsh zacznie czuć…

- Puśćcie mnie! Puśćcie! – wydzierała się w niebogłosy. Starała się uciec, ale nagle cała siła z niej uleciała. Jakby słońce przestało zrzucać na brunetkę pukle mocy. Przestało. Nikt nie miał pojęcia, że to dlatego zaszyło się za chmurami. Nie chciało oglądać kolejnego upadku swej córki.

- Jasne, jasne panienko – powiedział rosły mężczyzna ujmujący ją pod ramię. Nie robił sobie nic z krzyków Daphne, zupełnie jak drugi najemna. Oboje byli pracownikami ośrodka, do którego ją wysyłano.

- Ona tu wróci! Rozumiecie?! Jestem wam potrzebna, ale nie chcę… - nie mogła ułożyć pełnego zdania. Zachłysnęła się własną śliną i kopiąc jednego z osiłków spowodowała chwilowe oswobodzenie. Zaczęła biec. Walsh zamarzyło się wpadnięcie pod jakieś auto, ale za każdym razem jej nadprzyrodzona siła odpychała brunetkę na boki. Wyglądało to tak, jakby sama z siebie uderzała o kolejne ścianki kamienic wąskiej uliczki.

- Zwariowała – skomentowała jakaś kobieta wychylająca się przez okno. Wyciągnęła komórkę i nagrała zajście, czego Daphne nie mogła dostrzec. Już nie, ponieważ potraktowano ją paralizatorem, a następnie ubrano kaftan bezpieczeństwa. Zamknęli brązowooką w furgonetce zabierając ją do miejsca, w którym nie powinna nikogo skrzywdzić. Dokładnie… Pokój bez drzwi i okien.

***

 

Witam, witam, witam!

Mamy wtorek, mamy i rozdział, więc proszę bardzo - czytajcie!

Muszę powiedzieć szczerze, że sama nie czytam swoich opowiadań. Po prostu przelecę po wordzie szukając błędów (nie zawsze je wyłapię) i olewam. Ostatnimi czasy postanowiłam to zmienić i przeczytać, co udało mi się stworzyć. Ej, podoba mi się to! Nie tyle styl, co zarys historii. No i Wasze komentarze. Kurwełkę, czytałam je wszystkie i lałam ze śmiechu, piszczałam, a w ostateczności się poryczałam. Zważywszy na to, że nie jestem zbyt ckliwa, to coś dzikiego. Koniec końców żyję w Polsce, Polska to dziki kraj. Mniejsza. Chodzi o to, że jeszcze nigdy nie czytałam tylu miłych słów na swój temat! Dostałam odrobinę pytań i tak dalej...

I teraz to rozstrzygniemy.

Czy nie mogę dodawać rozdziałów częściej - myślę, że raz w tygodniu jest odpowiednio, nie macie mnie dość. Ale jeśli chcecie mogę zmienić tok na na przykład hmm, wtorek i sama nie wiem... Sobotę? Choć mogłabym się nie wyrobić z terminami, więc zostańmy przy wtorkach.

Jednak... Już wkrótce szkoła *wrzask radości* i tak jakby oddaję internety w ręce rodziców. Muszę się mocno przyłożyć w tym roku. Więc... Gdybym następny rozdział dodała w piątek i już później w same piątki? Chcecie część drugą "Maskarady" w piątek?

Jak robię akapity - no normalnie ;) Piszę w wordzie więc zwyczajnie tabem, a na blogspocie walnę kilka spacji ;)

Skąd umiem tak świetnie pisać...

I to jest szerszy temat...

Zależy co dla kogo jest świetne. Osobiście uważam, że mój styl nie jest paskudny, ale nie jest też mistrzowski. Musiałam dużo ćwiczyć, aby znaleźć się tu gdzie jestem. Nie sądzę, abym umiała pisać wybitnie, to co tworzę jest przeciętne i znam wiele lepszych blogerek, dla przykładu moja przyjaciółka Karolina, która niestety rzuciła blogosferę. Jest tego na pęczki, lecz nie chcę wyróżniać. 

Jednak najbardziej bawi mnie to, że miałabym dać komuś korki z pisania. Wiem, że to tak na żarty, żebym poczuła się "och" i "ach", ale gdybym zinterpretowała to dosłownie odpowiedziałabym, że nie da się dać korków z pisania. To kwestia wyrobienia ręki. Piszę od ponad roku i nie ma dnia, żebym nie napisała choć krótkiego shota. Albo nie pisała w "Kosmatych" - heheh, nieważne, Deanette ii te sprawy.

Moją jedyną radą jest - ćwiczenie czyni mistrza! 

Ja również dopiero rozwijam i poznaję swoje możliwości. 

Odnośnie samego "Darkness". 

Mogę zapytać?

Mój blog, zapytam!

Chcecie część II tego opowiadania?

Otóż, zawszę gdy zaczynam pisać coś nowego wymyślam początek i koniec, a w trakcie powstaje środek. Także wiem doskonale jak zakończy się część pierwsza, ale powstała możliwość małej zmiany i pytam już teraz: Chcielibyście przeczytać część II?

Teraz bardziej rzeczowo... Zbliżamy się do końca części pierwszej "a", którą będzie rozdział dziesiąty.

Czyli:

10 rozdziałów = podczęść części piewszej.

Szykuję następne 10, które napiszę na 110 procent, ale urodził się pomysł kolejnej podczęści, w sumie całej części i chcę wiedzieć, czy wytrzymacie ;)

Podsumowując - zmęczyłam was?

No i mniej męcząco - zapraszam do komentowania i oglądania, bo ostatnio zaczęłam bawić się z programem (Sony Vegas - kolejna odpowiedź) i wychodzą cuda cudeńka ;)

  

POZDRAWIAM SERDECZNIE I DZIĘKUJĘ ZA POŚWIĘCONY CZAS

@YourLittleBoo1

xx