Rozdział IX "Maskarada" cz.II

Rozdział dedykuję mojej przyjaciółce. Adze bez której nie powstałaby ostatnia scena, ani ona, ani postać Daphne. xx Miłej lektury!

- Więc co dalej? – zapytał Stiles zarzucając na ramiona Laury marynarkę, którą wyciągnął z Jeepa. Dziewczyna okryła się narzutą szczelniej i cicho westchnęła. Znajdowali kawałek od domu Lydii Martin, z którego dobiegały głośne wrzaski, a wtórowała im muzyka klubowa. Dziewczyna miała ochotę odciąć sobie uszy. Takie nuty po prostu nie były dla niej. Nie umiała się przy nich bawić. Poza tym nie piła, nie lubiła tańczyć, mało kogo z zaproszonych znała. Szczerze mówiąc przyjęcie u rudzielca okazało się ostatnią rzeczą na którą miała ochotę, dlatego była dozgonnie wdzięczna przyjacielowi za zaparkowanie na samym końcu długiej kolejki utworzonej z najbardziej szpanerskich samochodów.

                - Że w sensie? – odpowiedziała pytaniem na pytanie zaciągając się męską perfumą. Potrafiła czasem odpłynąć napawając się ów wonią. Pachnidła Stilesa polubiła szczególnie, nie wiedziała z jakiej racji, tak najzwyczajniej w świecie było.

                - Skończysz szkołę i…? – naprowadził, a potem cicho się roześmiał do swoich myśli – pamiętasz, kiedyś chciałaś być królową świata – dźgnął ją w bok – to aktualne?

                - No a nie?! Przecież szkolę się w tym kierunku od kiedy skończyłam dwa latka – również parsknęła. – A ty? Polecisz na księżyc szukać kosmitów?

                - Zbieram na to kasę od pierwszej komunii! Nie kpij, bo jeszcze zobaczysz! Spalą cię laserowym wzrokiem! – udał naburmuszone dziecko, przez co Laura śmiała się coraz bardziej.

                - Każdy wie, że ufo mają magiczny palec, nie laserowy wzrok! – wysapała Mulligan przez śmiech, próbując się opanować. W rzeczonym momencie żadne z nich nie mogło powiedzieć ni jednego, składnego zdania. Uwielbiali takie całkiem nieśmieszne dla otoczenia, lecz komiczne dla nich samych wspominki. Jako dzieci planowali wiele, ale te plany zawsze miały wspólny koniec, przeważnie schodziły się w jednym miejscu.

                A wtedy? Wiele się zmieniło, traumatyczne wydarzenia ukształtowały charakter i Stilesa, i Laury, wydorośleli zostając przy tym smarkaczami oraz najlepszymi przyjaciółmi.

                Dziewczyna westchnęła cicho poprawiając włosy i sukienkę. Rana spowodowana bliskim spotkaniem kolana z kostką brukową przed szpitalem zniknęła, co jej w najmniejszym stopniu nie zaskoczyło. Co więcej, postanowiła ów fakt zignorować.

                - Nowy Jork – odpowiedziała wreszcie – chcę studiować w Nowym Jorku.

                - Dokładniej? – również przeczesał kosmyki palcami i spojrzał na jej zamyśloną minę. Wpatrywała się w przestrzeń, rozważała coś, wyglądając przy tym dość uroczo. Wyładniała, dojrzała wiedział o tym, czuł to, to oraz coś jeszcze, coś dziwnego. Coś, czego nie umiał nazwać. Jakby go pociągała na swój własny sposób.

                - Prywatny detektyw? Dziennikarka. Chcę rozwiązać sprawy, które nie zostały rozwiązane – wzruszyła ramionami. Chłopak uśmiechnął się delikatnie pod nosem. Jakiś czas temu również do tego dążył. Pragnął wiedzieć wszystko, dojść do każdej, najmniejszej wskazówki, ale anaturalny świat udowodnił Stilesowi, iż czasem to po prostu niemożliwe.

                - Dlatego z taką łatwością stwierdziłaś jak zginęła ta dziewczyna? – podłapał temat tkając ręce do kieszeni spodni, a Laura przytaknęła.

                - Nie zabił jej nikt o zdrowych zmysłach, Sti. Radzę twojemu tacie sprawdzić wszystkie szpitale psychiatryczne w stanie Beacon, poczytać, poszperać. Może ktoś naoglądał się zmierzchu? – oboje westchnęli. Przez chwilę panowała cisza. Żadne z nich nie myślało o niczym konkretnym, aż wreszcie Laura palnęła.

                - Jedź ze mną do Nowego Jorku – nastolatek spojrzał na nią pytająco, wręcz z oburzeniem. Jakby nagle zaczęła przekonywać go, iż piosenki Bon Jovi są całkowicie bez sensu.

                - Lau, masz dwa lata na przemyślenie tego, nie skończyliśmy nawet liceum – przypomniał na co ona machnęła ręką.

                - Co z tego!? Pojedziesz? – uśmiechnęła się najpiękniej jak potrafiła, gdy Stiles prychnął.

                - Pojadę – rzucił ów słowa na wiatr. W sumie Laura również w to nie wierzyła. Po prostu rozmawiali, planowali coś, co miało nigdy nie dojść do skutku, z czystego widzimisię.

                Wreszcie stanęli przed posiadłością Stelli Martin. Nastolatka jęknęła od niechcenia miętoląc kosmyk w palcach. Założyła maskę i rozejrzała się dookoła. Zabawa trwała w najlepsze nad basenem, przed domem bowiem stał tylko jeden, wysoki, umięśniony mężczyzna. Prezentował się tajemniczo i zarazem kusząco, wpadł Laurze w oko.

                - Poszukaj Scotta, zaraz dołączę – szepnęła wyciągając z torebki błyszczyk.

                - A ty? – również spojrzał na faceta. Dobrze go znał i wiedział, iż dziewczynie nie była potrzebna konfrontacja z Derekiem Halem.

                - Zapytam go, dlaczego stoi sam – cmoknęła, wydęła wargi ubierając Stilesowi jego maskę. – Wyglądam całuśnie? – zachichotała, gdy syn szeryfa wywrócił teatralnie oczami.

                - Lau, nie wydaje mi się… - tak, wyglądała całuśnie, seksownie i odpowiednio, ale nie chciał jej puszczać w ramiona alfy! Bądź w ogóle nie chciał jej puszczać.

                - Hej, czy to Lydia…?! – szatynka spojrzała w dal robiąc zszokowaną minę – Ze Scottem?! – Wtedy Stiles nie mógł się nie obrócić. Kiedyś doszło już do pocałunku Martin i McCalla i nie chciał przeżywać tego powtórnie. Mimo wszystko bardzo zależało mu na rudzielcu. Był w niej po uszy zakochany. Co prawda nie dostrzegł jej ze swoim przyjacielem, ale Mulligan zdążyła czmychnąć i niby zupełnym przypadkiem wpaść na zamyślonego Dereka.

***

                Szczupłe dłonie zakończone obgryzionymi prawie do zera paznokciami znalazły się w kieszeniach czarnej, skórzanej kurtki obijając o półpełną paczkę papierosów. Ich właścicielka nie paliła, już nie.

 Nikotynę rzuciła dawno, po śmierci ojca, twierdząc że nie może zabijać siebie i innych, bo właśnie na raka płuc umarł Gabriel Mortis – mężczyzna, w którym pokładała nadzieje. Carmen bardziej niż brata kochała tylko jego, ponieważ jako jedyny zapewniał szatynce pełne bezpieczeństwo. Często opowiadał do poduszki niestworzone historie o potworach, demonach, kazał wracać do domu przed zmrokiem, sprawdzał szuflady, czy przypadkiem w nich nie zawieruszyły się jego cygara bądź alkohol. A później odszedł. Z dnia na dzień. Raz był, potem go nie było. Nie pracował już do późna, nie śmiał się z własnych dowcipów, nie puszczał przestarzałego gramofonu – nie drgnął. Był martwy, zimny, lecz nie zapomniany. Carmen nie miała okazji się z nim pożegnać. Nie widziała ciała, czekała chwilę, dwie, trzy, dziesięć… Jednak Gabriel nie wrócił, zamiast niego w drzwiach ogromnej posiadłości na Manhattanie pojawił się tylko Marcoos mierząc siostrę całkowicie pustym spojrzeniem.

Pamiętała ów dzień jak wczoraj, choć miała tylko siedemnaście lat. To właśnie wtedy dłoń brata po raz pierwszy znalazła się na kościstym policzku, wtedy po raz pierwszy podniósł na nią głos, to ten dzień zmienił całe jej życie. Słyszała jego krzyk tak dokładnie, on dudnił w jej głowie sprawiając że miała ochotę wybuchnąć i cisnąć paczką o jezdnię. „Pakuj się Carmen, zabierz tylko najważniejsze rzeczy!” – wrzeszczał szatyn, za to ona odparła krótkim pytaniem, mianowicie: „Co się dzieję, gdzie tata?!”. Więcej nie mogła sobie przypomnieć. To bolało, powodując że w gardle urosła gula nie do przełknięcia. Nie mogła powtórnie usłyszeć „Nie żyje”, nawet po dziewięciu latach. Ta rana w sercu wciąż była świeża.

Nie wytrzymała, wyciągnęła zawiniątko z pudełeczka i ułożyła między wargi. Chciała się odstresować, lecz nie wzięła zapalniczki. Celowo. W sumie często stosowała taką przenośnię. Morderca, który nie mógł jej ranić, choć jego część miała w sobie. Drwiła ze świata, nie zaciągając się dymem.

Zaczęła palić w wielu trzynastu lat, gdy Lucile Mortis – jej matka, przedawkowała pigułki nasenne. W szkole kpiono z niej. Powtarzana, że ma wszystko. Pieniądze, rodzinę, najdroższe ubrania, kosmetyki – tylko pozazdrościć. Ale nikt nie znał szczegółów życia Carmen. Nie wiedzieli, iż ojciec pochłonięty jest zarabianiem pieniędzy na kolejne luksusy, matka ćpa szukając miłości u innych, brat nie radzi sobie z niczym, bez przerwy wyjeżdżając do Beacon Hills – do dziadka Victora, a ona sama upada coraz niżej. Mając wszystko, nie miała niczego. Potrzebowała odrobiny miłości, bliskości i uwagi drugiej osoby, lecz dopiero gdy znalazła ciało Lucile w wannie została dostrzeżona przez męską część rodziny. Odwiedzała psychologów i od nich nauczyła się rozwiązywania cudzych problemów. Miała do tego po prostu smykałkę, a śmierć matki spowodowała, nagłą przemianę ojca. Gdy wraz z bratem opuściła Manhattan nie była już kolejną, bogatką dziewczynką – była Carmen Mortis, silną, młodą wojowniczką.

Z zamyślenia wyprowadził ją dopiero dźwięk jednej z tych popularnych piosenek bez przerwy puszczanych na MTV. Nie znała tytułu, tym bardziej wykonawcy, ale wiedziała że był to kolejny dwudziestopierwszowieczny szajs. Przynajmniej jej zdaniem. Wywróciła oczami widząc, że hałasy dobiegają z domu, w którego kierunku zmierzała – domu Stelli Martin.

Carmen planowała bowiem spotkać się z Lydią i omówić pare spraw, może jakieś zasady, nie zamierzała wdeptywać wojskowymi butami w sam środek imprezy pijanych siedemnastolatków. Nie chciała być niańką, tylko psychologiem, mimo wszystko ta odpowiedzialna część Mortis zwyciężyła. Postanowiła znaleźć rudzielca i dojść do porozumienia.

Mijała tłumy imprezowiczów, przeciskając się między nimi,  okryte ramiona muskały delikatnie spocone ciała, co powodowało ogromny niesmak, wręcz wstręt. Że też Lydia musiała tak rozpłynąć się w całym towarzystwie!

Carmen wodziła wzrokiem po zatraconych w zabawie nastolatkach. Wiele by dała by teraz po prostu odpuścić i samemu umoczyć wargi w tanim piwie. Odpędziła od siebie nieznośne myśli i skupiła je bardziej na smukłej sylwetce Martin. Westchnęła ciężko, przejeżdżając skostniałą dłonią po czole, na którym zarysowywały się już kropelki potu. Kiedy przenikliwy wiatr, obił się o jej skórę, przyniósł ze sobą także głęboki głos, przerywający męki tej nieznośnie drażniącej nuty. Szatynka obróciła się na pięcie, a następnie wykrzywiła wargi w zadziornym uśmieszku.

- Peter Hale – rzuciła podchodząc do znudzonego ów błazenadą wilkołaka. Jemu również nie podobał się pomysł z zabawą maskową. W całym ogródku bowiem roiło się od sztucznej krwi, dymu papierosowego i smrodu alkoholu, a on musiał pilnować tych nieznośnych bachorów, bo McCall poprosił. Lecz spoglądając na Carmen z góry uśmiechnął się pod nosem. Rzecz jasna miała na sobie tę kurtkę, a w niej ten wyrywek, którego nie udało mu się zdobyć tej nocy.

- Cyklistka – wyrwał z dłoni jakiegoś pyzatego kujona whisky. Goście zaczęli się już dobierać do zapasów Stelli i ogólnie niszczyć cały majątek Martinów w takim stopniu, iż Lydia przestała się bawić, uganiając za kolejnymi szkodami. – Nie wiedziałem, że bywasz na nastoletnich imprezach – podał szkło rozmówczyni, a ta od niechcenia ujęła je w dłoń, ciągnąc spory łyk. Mimo, iż rzuciła palenie, alkoholu nie potrafiła sobie odmówić.

- I vice versa, nie wyglądasz na nastolatka, Pet – nie oddała mu butelki, wciąż popijając.

- Och, z pewnością, Car – zaakcentował skrót imienia Carmen. Znów grał, musiał tylko umoczyć paluchy w kieszeni jej kurtki. Nic więcej, nic mniej, dlatego był tak uprzejmy – bo czegoś chciał.

- Hej, serio jesteś dla mnie zbyt miły, mieszkałam już… - zawiesiła się znów sącząc bursztynowy płyn – wszędzie i nigdy nie spotkałam osoby bezpodstawnie przyjacielskiej. Ostatni mój „dobry kumpel” przeleciał „dobrą kumpelę” w moim „dobrym łóżku”. – Zachichotała niewinnie znów pijąc.

- Nie zamierzam nikogo przelatywać – parsknął po czym wystawił dłoń w jej kierunku – gorąco tu, odwiedzę kurtkę w bezpieczne miejsce.

- Nie trzeba, mnie jest chłodno – wzruszyła ramionami.

- Carmen, upocisz się – westchnął. W ostateczności zamierzał wyrwać jej ten papierek siłą, ale nie wiedział ile ona ma z tym wspólnego, wolał pozostać na bezpiecznym gruncie.

- Niby dlaczego? – uniosła jedną brew i rozejrzała się dookoła. Bez słowa rzuciła pustą butelkę gdzieś w kąt, trafiając przy okazji w głowę śpiącego pod płotem, pijanego doszczętnie chłopaka.

- Ponieważ gdy przekupimy DJ’a aby puścił płytę New Jersey będziemy oboje wykończeni i mokrzy po tańcu – jego uśmiech się poszerzył, podobnie jak i grymas Carmen. Prychnęła teatralnie i podała mu skórę.

- Tylko się nie zamęcz, dziadku – posłała Hale’owi wyzywające spojrzenie związując włosy w kucyk.

Lecz Peter zdążył już zniknąć za drzwiami posiadłości. Wyciągnął skrawek odkładając materiał na stertę puszek. Przyjrzał się dokładnie rysunkowi po czym wstrzymał oddech. Widział już gdzieś tę kobietę. Była identyczna…

Momentalnie spojrzał przed siebie, za oknem bowiem dostrzegł ją. Odkalkowaną, pochłoniętą rozmową z Derekiem. Zamarł. Wtedy już wszystko nabrało. Nie mógł przecież wiedzieć, iż wcześniej bazgroł przedstawiał demona, gdy ujął go w dłonie, prezentował się jako Laura Mulligan, nastolatka, której oczy błyszczały błękitem, a włosy jaśniały księżycowym blaskiem.

***

- Dobra, Stiles nie wpadaj w panikę, tylko nie wpadaj w panikę…

Stiles odetchnął głęboko i przycisnął obie ręce do brzucha wpatrując się w rozsypane po całej podłodze porcelanowe skorupki. Stłukł wazę, nie tyle stłukł, rozbił na drobne kawałeczki, unicestwił. I co z tego? Przecież to nie koniec świata – zapewniał się w duchu – tylko zwykła waza, prawda?

Skrzywił się. Nie, to akurat nie była zwykła waza, a taka która ponad wszelką wątpliwość powinna stać w muzealnej gablotce, była bezcenna. O podobnej mógł pomarzyć każdy kolekcjoner. Na Boga, aby ją odkupić musiałby przepracować całe życie… Jakieś trzy razy!

- Zachowaj się dojrzale i odpowiedzialnie – szeptał sam do siebie. Panika zaczęła powoli unosić swój ohydny łeb, rozgramiała go od środka, bo wiedział, iż Lydia, a tym bardziej Stella nie odpuści naczynia z dynastii Ming, które stało tam od zawsze. Co gorsza! W środku znajdowały się prochy, prochy babki rudzielca, a teraz zawieruszyły się między włoskami białego dywanu. – Ukryj dowody… - co chwilę rozglądał się nerwowo, przyklękując na jedno kolano.

- Z pewnością nikt nie zauważy – mówił cichutko ujmując skorupki w dłonie – nikt się nie dowie… - jednak gdy miał odłamki na rękach usłyszał za sobą kroki. Wcześniej był w jadalni sam, gdyż udało mu się przepędzić grupkę rozbawionych pierwszaków, ale gdy nieszczęśliwie oparł się o porcelanę do pokoju musiała wejść właścicielka domu.

Stiles przymknął oczy i wstrzymał oddech – jestem przeklęty – pomyślał. Na moment znieruchomiał mając nadzieję, że Lydia najzwyczajniej w świecie zniknie. Przecież takie rzeczy się zdarzają. Samozapłon, trzęsienie ziemi…

Ale kafelki nie rozstąpiły się pod obcasami siedemnastolatki, podobnie nie uruchomił się czujnik dymu, dlatego jęknął ze zrezygnowaniem.

- Rozbiłeś ją, prawda? – mruknęła dziewczyna opierając się o futrynę.

Syn szeryfa przyklejając na twarz uśmieszek obrócił się, lecz wciąż klęczał.

- Daj spokój, Stiles – prychnęła wystawiając dłoń w stronę bruneta. Ten tylko zmierzył Lydię i niepewnie ujął jej palce. Władał nią alkohol. Widział to w jej oczach. – I tak była szpetna – pociągnęła chłopaka w swoją stronę ze sztucznym stęknięciem, jednak on nie podniósł się na równe nogi, uniósł jedynie brew.

- Była droga w cholerę, Lyds – sam wstał, wciąż nie puszczając ręki rudzielca.

- Ale ohydna – okręciła się unosząc ich złączone dłonie w górę. – Z resztą i tak bym się nie gniewała, nie twoja wina, że masz pecha, prawda? – zachichotała znów to robiąc. Miała po prostu taneczne ruchy, wprowadzając tym samym Stilesa w stan osłupienia. Wcześniej zrobiła tak tylko raz, będąc pod wpływem, a wtedy znów zachowywała się jakby był najprzystojniejszym facetem w zasięgu wzroku Lydii.

- Myślę, że powinnaś się położyć – uśmiechnął się delikatnie. Mógłby skorzystać z okazji, że praktycznie dobierała się do niego, ale tego nie chciał. Chłopak wolał, aby zakochała się w nim, nie w jego interesie. Owszem, również wypił, ale nie tyle, by przestać myśleć logicznie.

- Tylko z tobą – zielonooka poruszyła zabawnie brwiami – przecież oboje wiemy, że tego chcesz – zarzuciła ręce na szyje Stilesa. Mógł pójść z nią do łóżka. Tak od razu, ale nie chciał. Nie dlatego, że nigdy jeszcze tego nie robił, po prostu czułby się winny, a Lydia kazałaby zapomnieć już następnego dnia. Lecz pojawiła się jeszcze jedna opcja. Przecież ludzie po pijaku mówią to, co chcieliby powiedzieć na trzeźwo – zagryzł wargę, a po skórze przebiegł dreszcz, gdy Lydia musnęła ustami jego obojczyk. Pieprzenie o Chopinie – syknął w myślach. I już miał dostosować się do prostej zasady „żyje się tylko raz”, gdy magiczną chwilę przerwał krzyk. Muzyka została wyłączona, światła błysnęły i w sumie zignorowałby całość, gdyby nie fakt, że to Laura krzyczała.

***

Szatynka odeszła od Dereka na kilka kroków, ponieważ ten musiał zamienić słówko z wujem. Nie przeszkadzało jej to. Nie znali się długo, więc mógł ją najzwyczajniej w świecie olać, ale tego nie zrobił. Przeprosił i odciągnął Petera na bok, a Laurze takie zachowanie szczególnie przypadło do gustu. Polubiła gościa, mimo iż nieczęsto się uśmiechał i sprawiał wrażenie gbura, tajemnicza otoczka którą rozsiewał wokół swojej osoby przyciągała Mulligan. Chwilowo rzuciła bycie tą odpowiedzialną. Miała sięgnąć po alkohol, gdy nagle coś mignęło w świetle księżyca.

Laura spojrzała z zaciekawieniem na kobietę stojącą w lekko uchylonej bramie garażowej. To jej maska ją intrygowała. Była inna – szczególna, jakby wykonana z porcelany.

Wcisnęła puszkę w dłoń Allison, z którą zamierzała się bawić i ruszyła w stronę tamtej postaci dość niepewnie. Łowczyni wymieniła ze Scottem znaczące spojrzenia. Ten tylko skinął głową i skupił wszelkie zmysły na tym, co działo się w garażu. Z początku słyszał jedynie pracę lodówki z napojami i pralki, a zaraz po nich nastąpił łoskot spowodowany stukaniem dwóch par obcasów. Wilkołak nie zwrócił uwagi na to, że Allison ujmuje jego ramie, jakby miało to cokolwiek zmienić. Praktycznie uwiesiła się na Scottcie, z nadzieją, iż usłyszy tyle, co on – nie usłyszała.

- Laura Mulligan – zaczęła Daphne zdejmując okrycie z twarzy. Jej oczy świeciły w dziwny sposób, dość przerażający.

- Daphne Walsh – odparła Laura również pozbywając się swojej maski. W półmroku wyglądała jakby płonęła, choć w rzeczywistości ogień był namalowany.

- Nie skłamię mówiąc, że miło cię widzieć, ale musimy pogadać – brunetka podeszła do dębowego kredensu, który tylko marnował się w wilgoci. Wyjęła z szuflady paczuszkę ziół – Szałwia – naprowadziła, gdy siedemnastolatka uniosła jedną brew. Daphne podpaliła suszone listki ustawiając je przed wejściem – specjalnie dla niechcianych słuchaczy.

Wtedy Scott stracił łączność. Szałwi używano bowiem w anaturalnym świecie do utajnienia istotnych spraw, lecz dawno temu. O jej działaniach wiedzieli tylko najstarsi druidzi.

- O co ci tak właściwie chodzi, hm? – Mulligan oparła się o ścianę mierząc Daphne wzrokiem. Ta tylko westchnęła ciężko.

- Nikt nic ci nie powiedział, prawda? – założyła ręce na piersi – wiesz, trochę mi ciebie szkoda, mała.

- Do sedna – warknęła Laura. Nie chciała wchodzić w kolejny konflikt z Lydią Martin, ani nikim jej bliskim. Jednak Walsh sama tego chciała. Próbowała ją podsycić, wyprowadzić z równowagi w mierze całkowitej utraty kontroli.

Ponieważ by zniszczyć Kamień Filozoficzny ostatecznie i uwolnić świat od Mortui potrzebowała jego pełnego działania. Demon musiał rozbudzić wszelkie komórki Laury, przenikając ją od wewnątrz. Tylko Daphne z tam obecnych wiedziała, że tak naprawdę Mulligan nie została wybrana przypadkiem. Po sześciuset latach otrzymała swoje dziedzictwo. Jak każda kolejna Córka Mroku, a ona musiała niszczyć wszystkie, lecz wraz z żadną nie zdołała unicestwić i kryształu. Bo tylko ta jedna okazała się prawowitą nosicielką klątwy.

- Tamta noc – rzekła wreszcie po chwili zastanowienia – nikt nie powiedział ci, że biegałaś półnago po ulicy i rozszarpałaś kilkanaście tętnic? – zaśmiała się ironicznie, w momencie gdy Laura zmarszczyła czoło.

- O czym ty mówisz? – dziewczyna jej nie uwierzyła. Nie miała podstaw. Dobrze, widziała jak ktoś mordował, we własnej głowie, lecz była tylko biernym obserwatorem. Nie tknęłaby krwi, nie i już.

- Scott, Stiles, Allison, Lydia, Isaac, Melissa, John… Kto następny? Nie masz ochoty skosztować ni kropelki? – uśmiechała się coraz bardziej sadystycznie, a jej twarz krzyżowała z maską, którą przecież zdjęła. Niemożliwe, to było niemożliwe. Laura nie chciała zaufać własnym oczom. Pragnęła tylko wybudzić się z tego koszmaru.

- Jesteś nienormalna – syknęła napierając mocniej na ścianę. – po prostu…

Zawiesiła się. Do pomieszczenia wszedł jakiś chłopak. Był ładny, niewysoki, miał chochlikowatą urodę. Rozejrzał się dookoła i zmrużył oczy.

- Co tu się dzieje? – zapytał, a jego cienki, melodyjny głos idealnie wpasował się w delikatne oblicze.

- On będzie następny – Walsh zatarła dłonie i jednym ruchem ręki sprawiła, że nastolatek uniósł się ku górze. Laura stała w osłupieniu. Mierzyła ją wzrokiem, pragnąc czmychnąć, nie mogła, strach ją sparaliżował bardziej niż w dniu śmierci Tracey.

Twarz Daphne momentalnie zaszła się żyłami, a oczy zalały białą pustką. Szeptała pod nosem zupełnie niezrozumiałe dla siedemnastolatki łacińskie słowa powodując, iż kości chłopaka łamały się na kawałki. Nie krzyczał, nie wydał ni jednego dźwięku, bo był już teoretycznie martwy.

Brunetka rzuciła sylwetkę pod nogi Laury, gdy ta pisnęła. Nikt jednak nie mógł usłyszeć jej krzyku przez palącą się wciąż szałwię.

- Pij – warknęła Daphne odchylając równo przed twarzą dziewczyny szyję młodzieńca – Pij, Lauro Mulligan! – wrzasnęła i z całej siły uderzyła głową nastolatki o kark chłopaka.

Ta nie wytrzymała. Skupiła się  na krwi, która ostatkami krążyła w jego żyłach. Wiedziała, że za kilka sekund po prostu umrze z wyczerpania i zmasakrowania. Na domiar złego ten smak, ten zapach. On ją podniecał, sprawiał iż drżała. Dlatego się poddała. Ułożyła wargi na skórze tracącej temperaturę, lecz nie miała pojęcia co dalej, jak się zachować.

Wtedy po raz pierwszy przemieniła się świadomie. Jej oczy nie były czarne, tylko błyszczały błękitem. Jasne światło nie przepędziło ciemności, zmieszało się z nią. Delikatny blask rzucały jedynie włosy Laury od góry, wręcz niewychwytnie przybierając kolor księżycowego srebra. Żyły stały się wyraźniej zarysowane, lecz również należało się przypatrzeć, by je dostrzec. Tylko kły, już mniej boleśnie niż za pierwszym razem, wysunęły się, przybierając długość do połowy brody.

Laura natomiast nie zwróciła uwagi na swoją transformację. Dla niej liczyła się tylko żądza, zaspokajała ją osuszając doszczętnie ciało nastolatka, a gdy skończyła syknęła na Daphne rzucając zwłokami.

- Brawo, mała. Custos byłby dumny, ciekawe czy dożyje twojej śmierci – po tych słowach musnęła dłonią jeszcze świeżej, czerwonej osoki spływającej z karku nieboszczyka rozmazując ją na całej twarzy Laury. Dopiero wtedy wróciła świadomość chwili.

Mulligan znów wyglądała jak człowiek, lecz umazany czymś ciepłym i lepkim. Ciało zniknęło, obok nich pojawiły się puste tubki sztucznej krwi, lecz Daphne wciąż miała tę kpiącą minę. Laurę nie obchodziło już nic. Wiedziała, co widziała, dlatego zaczęła krzyczeć. Przynajmniej tak myślała.

Jej krzyk okazał się demonim rykiem, który spowodował wyskoczenie korków, tym samym przedzierając się przez barierę szałwi.

- O to właśnie chodzi, Lau – gdy brunetka powtórnie założyła ręce na piersi w garażu pojawili się Scott, Allison oraz Stiles. Próbowali jakoś doprowadzić przyjaciółkę do porządku, ignorując w pełni zaciekawione spojrzenia oraz Daphne czmychającą w tłumie. Odeszła na podjazd, gdzie Lydia stała niedaleko nowiutkiego auta Stelli.

Rudzielca nie wzruszył krzyk Laury. Miała to gdzieś i tak była pijana oraz wolała skupić pełną uwagę na samej sobie. Goście zaczęli się rozchodzić, a po kilkunastu minutach zostali tam jedynie Daphne, Lydia i Isaac kręcący się kawałek od dziewczyn.

Walsh patrząc na wilkołaka miała ochotę głośno się roześmiać. Doskonale wiedziała, iż to Peter Hale nasłał go na Martin, by zapewnić jej choć minimalne bezpieczeństwo. Postanowiła się więc zabawić.

- Wiesz co będzie idealnym zakończeniem imprezy? – oparła się o płot wskazując na pojazd. Lydia nie zrozumiała więc popędziła gestem ręki.

- Wjedź nim do basenu – ujęła ramię kuzynki, czekając na odpowiedź twierdzącą. Bycie Banshee miało jedną zaletę. Głosiki w głowie okazały się czymś na kształt zdrowego rozsądku, nawet po pijaku.

- Pogięło? – uniosła jedną brew gdy Daphne podała zielonookiej kluczyki.

- Zastanów się nad moją propozycją – wzruszyła ramionami po czym delikatnie przyszczypnęła paznokciem skórę nastolatki. – Dziś spędzam noc poza domem, ciao – rzuciła na odchodne, a Lydia przeniosła na samochód.

Pijana, zaczarowana absurdalną sugestią kuzynki, jakby tego było mało – ranka na ramieniu spowodowana jej dotykiem zapiekła. Rudowłosa się nie powstrzymała. Wsiadła, odpaliła silnik. Nie wiedziała co było dalej, nie pamiętała niczego, prócz męskich ramion wydostających jej sylwetki z chlorowanej wody.

- Ogłupiałaś do reszty?! – jęknął pretensjonalnie Isaac wchodząc do sypialni z Lydią na rękach.

- Nie – zachichotała – musiałam się ochłodzić…

- Serio, SERIO?! – był zły, ale za razem zszokowany. Dodatkowo Daphne… Ta dziewczyna go zaintrygowała. Szczególnie prosty sposób jakim zachęciła Martin do popełnienia samobójstwa.

- Och, już nie gniewaj się na mnie – położyła rękę na policzku blondyna – słodki jesteś, jak się tak denerwujesz – nie przestawała cicho się śmiać. Nawet gdy Lahey wywrócił oczami kładąc siedemnastolatkę na pościel.

- Dobrej nocy, Lyds – mruknął i zgasił światło.

- Ej! – usiadła, widząc jak wychodzi. Isaac spojrzał na rudzielca wyczekująco – nie zostawiaj mnie samej… Boję się.

- Wjechać do basenu się nie bałaś – prychnął, lecz w ostateczności nieznacznie ułożył się obok.

- A to już inna sprawa – niegramotnie wdrapała się na jego klatkę piersiową, obejmując chłopaka. – Ale nieważne, teraz śpij – ziewnęła, gdy wilkołak westchnął ciężko. I tak spanie z Lydią było lepszą opcją niż konfrontacja z Peterem.

- Dobranoc – pogłaskał ją po głowie. Poczuł się wtedy potrzebny. Koniec końców ocalił jej życie, ale to było ciekawsze uczucie. Jakby znalazł swoje miejsce, może to tylko promile? Jednak żadne z nich nie przejmowało się już żadną troską, ni Daphne, ni Peterem, ni tym że ściekała z nich woda. Po prostu leżeli, czekając na wizytę Morfeusza.

- Kocham cię Jackson, wiesz? – ciszę przerwała Banshee pomrukliwym tonem, lecz Isaac nie mógł słyszeć tej pomyłki. Odleciał trzymając ją przy sobie.  

***

A więc witam z kolejnym rozdziałem! Co mogę powiedzieć na jego temat? W sumie podoba mi się, jest w miarę ciekawy i sceny akcji przewlekają się ze scenami luźniejszymi. Między innymi sceną Stydii. W sumie była ona całkowicie spontaniczna. Ostatnio na Różowych Legginsach (przez Araba i nasz szał tak nazwałyśmy konfę, nie osądzać c;) odbyła się akcja z innym, epickim gościem rozbijającym wazę i tak jakoś wyszło. Odnośnie Teen Wolf - rozdział został napisany zanim obejrzałam odcinek VIII, więc kpią ze mnie, że ja i Jeff coś razem braliśmy. Ok, sory ;-; Ale nieważne. 

Jak Wam się podobało? Jeśli masz opinię, śmiało, wyraź ją ;) Może z tego wyniknąć spam życia.

NO WŁAŚNIE, VAL! A tak całkiem serio, to prawie piszczałam czytając te komentarze. Jeśli teraz też tak zrobicie, to wylecę w orbitę, jesteście wspaniali! 

Także Val, Karo, Alecto o, laski, kocham Was ;**

Nie wiedziałam, że moje opowiadanie może wzbudzić tyle konwersacji. Szczerze mówiąc to zawszę o tym marzyłam. Zawsze chciałam napisać coś, co zmusi ludzi do gadania. Kto nie chciałby być popularny, huh? Ale mniejsza...

Wakacje dobiegają końca i wreszcie będę musiała zrobić jakiś przeskok na piątki, bądź soboty, ponieważ się nie połapię. Zamierzałam dodawać nowości co dwa tygodnie, jednak to chyba nie przejdzie, bo boje się Was potracić, rybki. Ej, fajnie. Będę do Was rybki mówić, lol. 

Jak widzicie szablon się zmienił, podoba się? Bo tworzyłam go sama chyba IV godziny! A właśnie, Julio kochana coś mi się (brzydko powiem) zjebało w css'sie i musiałam resetować, to znaczy zacząć od początku ;c Planowałam dodać szablon dla Ciebie wraz z notką, bo nagłówek już powstał, kod również był napisany do połowy, ale no życie. 

Jeśli lubicie moją grafikę, to proszę, mówcie czego potrzebujecie, z chęcią wykonam szablony na Wasze blogi! #jolo #fejm

I już prawie skończyłam, ale jeszcze muszę zaczepić o dwie, bądź kilka spraw. Wait, przekopię się przez ten spam :)

Alecto o - masz świetną ikonkę, tak właśnie patrzę. Oke, szukam, czego szukać miałam xd

Droga Leneno! 

Ja wiem... Ja wiem, że moja interpunkcja leży, kwiczy i nie wstaje, ale nie potrafię jakoś się tego nauczyć. Czytałam zasady w internetach kwadrylion razy, jednak zawsze coś mi ucieknie, lub gdzieś wstawię niepotrzebny przecinek. Literówki również są moją zmorą, w tym rozdziale może być ich od groma, jednak nie wszystko zauważę. Jestem tylko człowiekiem. Mimo to dziękuję za zwracanie na to uwagi, to ważne aby wytykać błędy. No i hejt to nie był, ponieważ:

a) To nawet nie była krytyka.

b) Nie użyłaś słów, spłoń, jesteś hujowa, umrzyj, bez sensu (bez uzasadnienia) itp.

Także to było jedynie zwrócenie uwagi na moje, jednak liczne błędy. Jak już powiedziałam - nikt nie jest nieomylny ;)

Za obszerny komentarz bardzo, baaaardzo, ale to baaaaaaaaa*pół roku później*aaaardzo dziękuję. Uwielbiam takie czytać - im więcej, tym lepiej. Ja już tak po prostu mam. Min. długość rozdziałów o tym mówi. I jeszcze wspomnę, że dobrze główkujesz, kochanie i Sherlock mógłby Ci buty czyścić. Serio, rozgryzłaś mnie po części, ale nie powiem, w którym momencie. #sorrynotsorry #buhahah

I liczba komentarzy również mną wstrząsnęła. WOW. Jeszcze raz, uwielbiam Was!

Charpentier - to dla Ciebie:

1. Piszesz sama te początki, czy są one cytatami z książki, jeśli cytaty, to z czego? - Początki piszę sama. Dziś się akurat nie pojawił, ponieważ "Maskarada" to planowany jeden rozdział, ale podzielony na części. Wyobrażacie sobie - rozdział = XX stron w wordzie?! Ale odnośnie pytania. Piszę je nie tyle z własnych obserwacji, bo często się z nimi nie zgadzam. Staram się pisać je na podstawie tego, co przeżyła Laura i piszę je z jej punktu widzenia. Także niestety, nie czerpie nic z książki. Chociaż wiele cytatów się tamtędy przewlecze.

2. Czy planujesz gorące sceny? Hehehe, if you known what i mean. - I to jest ten problem. Kochani, ja mam lat szesnaście, nie osiemnaście, jestem nie tyle niedoświadczona, co nie znam się na pisaniu czegoś takiego. Jakoś bawi mnie typowo fanfickowe "mieszanie soków" oraz ciągłe pytania "czy jesteś gotowa?". Nie potrafię i już. Także nie opiszę stosunku seksualnego, ale jeden bądź dwa na sto procent się pojawią. Zapewne zauważyliście już wiele podtekstów w tym kierunku, jestem tylko nastolatką, bitch! xd Ale opisu nie będzie. 

3. Ktoś uczył cię tworzenia filmów, czy jesteś samoukiem? - Filmiki, grafika, pisanie - w każdej z tych dziedzin jestem samoukiem. Po prostu pościągałam programy, pobiłam się z nimi i teraz na pstryknięcie palcem tworzą co chcę ;) 

4. Można zamówić u ciebie szablon? Bo w spamie widziałam zamówienie. - Pewnie, jeśli chcesz, możesz złożyć zamówienie i tak nie mam życia. 

Także chyba skończyłam, nie chyba, a na pewno. Co do rozdziału następnego, będzie on końcem części pierwszej "Darkness". Nie planuj jednak przerw między odcinkami.

Sooooł...

DO OGLĄDACZY TW:

Cieszycie się na ten odcinek?! Nie byłabym sobą gdybym nie przeczytała opini na filmwebie i zaczęłam piszczeć. Serio. NIE BĘDZIE MALII ZA DUŻO! BĘDZIE STYDIA! UMARŁAM! AAAAA!

Niestety nie miałam możliwości obejrzenia w nocy, bo znów Heri, takie życie ;) 

NA SAM KONIEC, CHYBA ŻE MACIE MNIE DOŚĆ

A) POWSTANIE II CZĘŚĆ DARKNESS.

B) JEŚLI MACIE FOLLOW OD ARIANY GRANDE NA TT TO @zzose PROSI O POMOC W UZYSKANIU FOLLOW ;)

C) ZAPRASZAM NA ŚWIETNE BLOGI (oba mają moje szablony, muhhahahha)

O ASHTONIE IRWINIE ORAZ BRADLEYU SIMPSONIE

O TEEN WOLF, ALE ZNAJOMOŚĆ SERIALU NIE JEST KONIECZNA!

 NO! Teraz skończyłam. Dziś co prawda nie ma filmiku, ale za tydzień pojawi się kolejna Stydia ;)
Czekam na spam i już moment, wbijam do Was, bo nie zrobiłam tego wczoraj.
Pozdrawiam (szczególnie Jaspera) i zapraszam do czytania, komentowania, obserwowania!
xx
@YourLittleBoo1

PS: Dziękuję za wsparcie, w sumie opowiadanie piszę dla siebie, dla satysfakcji, ale jak zobaczyłam, że się tak spodobało, to... (Karo, dzięki za ratunek słowem xd) uroniłam jedną, perfekcyjną łezkę szczęścia. 

Powiem Wam, że szczerze ją uwielbiam ;)
Powodzenia z komentarzem, Aga! xx