Rozdział IV "Życie to choroba, która najprędzej zabija."

Rozdział IV

Niektóre momenty naszego istnienia przemijają tak szybko. I przeważnie są to chwile pozytywne, gdy te negatywne trwają w nieskończoność. Na przykład… Disneyland – byłam tam raz, lecz wspomnień mam całą masę, oczekiwałam wyjazdu jak na szpilkach, a on wydawał się nie nadejść, czas spędzony w aucie okazała się jeszcze dłuższy, za to sama przyjemność zwiedzania lunaparku i powrót do domu przemknęły niczym na wyścigi. Dla porównania – dentysta. Błagałam Boga, żeby tam nie iść, no dobra, nie tyle Boga, co mamę, ale mniejsza… chodzi tylko o to, iż cała wizyta ciągnęła się dekadami.

Kolejny przykład. Tydzień podczas roku szkolnego wygląda mniej więcej tak, dla potencjalnego ucznia.

Pooooooooonieeeedziaaaałeeeek, Wtoooooooooooreeek, Środaaaaaaa, Czwaartek, Piątek, Sobotaniedziela itd…

Rozumiesz aluzję? Lecz uważam, że potrzeba równowagi. Potrzeba światła w mroku i mroku w świetle. Tak po prostu jest. Wszystko ma swoje hierarchia, wartości, obowiązki. Ale co jeśli złośliwości losu przeważają szalę? Jeśli zło przewyższa dobro i dominuje? Otóż, to niemożliwe, zawsze, ale to ZAWSZE w koszmarze znajdzie się naparstek marzenia, który ze wspomnianymi przeraźliwościami walczy. Jednak jak każda walka - wykańcza.

 Życie można porównać więc do choroby. W takim razie zachorowałam na życie. Podsumowując - źycie to choroba, która najprędzej zabija… 

***

Kiedy Scott znalazł się wśród przyjaciół zobaczył, że i Stiles z nimi siedzi, a dokładniej stara się jakoś uspokoić Lydię. Ruda bez przerwy panikowała, łapiąc łapczywie powietrze, jakby miało go zabraknąć.

- Szybko zasnęła – zrezygnowany Stilinski zwrócił się w stronę Scotta i usiadł wygodniej na oparciu fotela zajmowanego przez Banshee.

- Ba, umierała ze strachu – wilkołak w odpowiedzi podał mu napar i sam przycupnął na pufie.

- Począwszy od tego kim ONA w ogóle jest – Allison założyła nogę na nogę mierząc wzrokiem każdego po kolei.

- Laura Mulligan – wypaliła Lydia ściskając skostniałe dłonie w piąstki – dziwny typ, nie ufam jej.

- A ja wręcz przeciwnie – McCall spiorunował dziewczynę wzrokiem.

- Zgadzam się z Martin – rzucił Isaac trochę głośniej, niż powinien, a Lydia wskazała na Lahey’a robiąc znaczącą minę w kierunku Scotta.

            Wybuchła między nimi sprzeczka, w której tylko Stiles i Allison nie brali udziału. Brunetka bowiem nie miała podstaw, ale skoro Scott jej ufał… Za to nastolatek popadł w zamysł, ściskając ciepłe szło w rękach. Głęboko się nad czymś zastanawiał. Lecz gdy w ostrej wymianie zdań zaczęły latać obelgi nie wytrzymał i uderzył ręką w ławę.

- ZARAZ JĄ OBUDZICIE! – warknął z mordem w oczach.

- I kto to mówi – rzecz jasna ostatnie słowo musiało należeć do Isaacka, nie było innego wyjścia.

- Zamknij się Lahey – Stiles posłał mu wyraz twarzy tryskający jadem i nienawiścią, tak szczery, że nawet Lydia była pod wrażeniem. A do żadnego z tej dwójki nie pałała przeogromną chęcią. Wilkołaka zwyczajnie nie lubiła, a Stiles… Cóż, może nie był jej obojętny, ale… Mniejsza.

- Rzecz w tym… - kontynuował Scott – że Laura nie jest niczemu winna. To ofiara.

- Bez śladów walki? Poddała się i co? Potwór jej nie zaatakowała?! – prychnął Isaac.

- Może jest odporna – mruknęła Allison – jak Lydia.

- Myślicie, że nasza mała Lau… - Stiles parsknął śmiechem – zabawne.

- Myślę, że miała po prostu szczęście i została w porę odnaleziona – przerwał McCall nie chcąc wszczynać kolejnej kłótni – Musimy teraz dowiedzieć się co za bestia zabiła kilkunastu ludzi i jak ją unieszkodliwić zanim ucierpią kolejni.

- Dlaczego mamy w tym uczestniczyć?! – prychnął blondyn wywracając oczami. Zapadła cisza. Wszyscy doskonale wiedzieli, że można by było najzwyczajniej w świecie olać sprawę i cieszyć się wakacjami. Jednak czy tego chcieli?

- Bo jesteśmy świadomi – rzekła wreszcie Allison twardo nie spuszczając wzroku z dywanu. Te same słowa usłyszała kiedyś od ciotki, która ją wtajemniczyła – nie możemy siedzieć bezczynnie narażając innych. To nasz obowiązek – wtedy spojrzała na przyjaciół biorąc głęboki oddech.

- Kodeks łowcy – bąknęła Lydia.

- Nie jesteśmy łowcami – szepnął Stiles zlekka zrezygnowany. Miał powoli dość, ale nie mógł, dla paradoksu, znieść myśli o porażce.

- Nie jesteśmy też ludźmi – wtrącił McCall.

- Mówcie za siebie – Stilinski spiorunował go wzrokiem.

- Nie chcesz, nie musisz, sami to załatwimy – rudzielec powiedział nieco hardziej. Jakby w nagłym przypływie odwagi. – Kto jest ze mną? Załatwimy to paskudztwo – wyłożyła rękę przed siebie, a Isaac spojrzał na nią z niewytłumaczalnym błyskiem w oku. Zaimponowała mu.

- Będzie ginąć w męczarniach – fuknął kładąc dłoń na dłoni Lydii, a ta uniosła brwi mierząc go pytającym spojrzeniem. Przez chwile patrzyli sobie w oczy, ale jedno nie umiało z drugiego wyczytać kompletnie nic.

- Zapłaci nam… - dziwność tej chwili przerwała Allison układając palce wzdłuż palców Isaacka i posłała im uśmiech.

- Damy radę – Scott ujął rękę Allie patrząc wymownie na Stilesa, który jęknął od niechcenia i powtórzył gest przyjaciela.

- Zginiemy, wszyscy zginiemy – westchnął, ale pod naciskiem min pozostałych dodał – zemszczę się w piekle – wywrócili oczami, a po chwili ich twarze spoważniały. Poczuli jakby srebrna nić przewiązała każdą rękę po kolei. Złożyli obietnicę. Zaprzysięgli coś, czego złamać nie mogli nawet o tym nie wiedząc. Wiatr otworzył okno na oścież, a świeczka ozdobna w przedsionku zapłonęła, czego nie mogli widzieć. Wszystkich z osobna przeszedł dreszcz.

- Ja, Lydia Martin… - zaczęła rudowłosa opuszczając powieki. Zignorowała natarczywe spojrzenie Stilesa nie przerywając – obiecuję nie złamać przysięgi i walczyć tak długo, póki bestia nie padnie martwa.

            Świeca w przedpokoju zapłonęła jaśniej. Dziewczyna nie wiedziała dlaczego to powiedziała. Coś jej kazało. Instynkt.

            - Ja, Stiles przysięgam… - cała czwórka patrzyła na niego pytająco. Lecz nie przestawał -, że nie złamię obietnicy i będę w niej trwać do ostatniego tchu potwora.

            - Ja, Allison Argent obiecuję być wierna i posłuszna przysiędze, a odetchnę dopiero gdy głowa potwora zawiśnie nad moim łóżkiem.

            - Ja, Isaac Lahey składam przysięgę na własne życie, iż potwór zapłaci, padając trupem.

            - Ja… - młody mężczyzna wziął głęboki oddech – Scott McCall obiecuję, że ochronię przyjaciół własną piersią i ocalę ich przed bestią, która sama będzie błagała o wybaczenie.

            Wszyscy spojrzeli po sobie naelektryzowani nową, dziwną energią. Jeszcze tego nie robili. Nie przysięgali. Po prostu ratowali Beacon Hills od złego, nie zobowiązując się. A wtedy, pod naciskiem Lydii i jej dziwnego wyskoku zaprzysięgli coś sobie nawzajem, nie wiedząc jak obietnica może być poważna.

            - Przysięgam – dodali jeszcze chórem, nie podejrzewając co dzieje się na górze. Bowiem w pokoju Stilesa siedziała ona. Dziewczyna o długich, kasztanowych lokach. Odziana w koszulkę i dresy przyjaciela. Miała inną twarz, złą. Przepełnione pustką oczodoły natomiast wlepiła w zapachową świeczkę, którą trzymała między nogami, a siedziała po turecku.

            - Ja, Laura Deborah Cassandra Mulligan przysięgam nie spocząć póki ich obietnica nie zostanie wypełniona. Tobie i przed tobą ojcze. Mroku – zrobiła jeden ruch głową jakby zaznaczając ciemność panującą w pomieszczeniu. – i  Światło – znów się obróciła, jednak tym razem w stronę niezasłoniętego okna, przez które do pokoju wpadały promienie pełnego księżyca – tobie życiodajny i życia odbierający Ogniu – świeca zapłonęła mocniej, a cień Laury niespokojnie się poruszył. Nie był to jej głos. Mówiła w sposób szczególnie dziwny, jakby typową, wiekową angielszczyzną. – Na własną Krew – uniosła dłoń do ust i nie przedłużając, niewzruszenie pogryzła własny nadgarstek, co zajęło odrobinę czasu. Czerwona osoka kapała razem z woskiem, gdy dziewczyna znów wyczuła to mrowienie. Teraz było ono w okolicach wyłącznie krzyżów oraz między łopatkami. Dziąsła najzwyczajniej w świecie bolały. I to również z nich zaczęła spływać krew, gdy nowe zęby rozdzierały miejsce starych. Kły osunęły się do tyłu dając miejsce niewiele dłuższym ale ostrzejszym. To powodowało ból przeraźliwy, ale Laura nie krzyknęła i nie uroniła ni jednej łezki. Kiedy proces dobiegł końca rana na nadgarstku jakby nigdy nic się zarosła, kły wsunęły się na swoje miejsce, gdy te długie wrosły z powrotem w dziąsła, świeca zgasła, jej oczy znów miały metaliczny odcień stali, a umysł wyrzucił wspomnienia. Pamiętała tylko tyle, że zasnęła w łóżku Melissy, nic więcej, nic mniej.

            Śpiąc już nie mogła słyszeć, jak drzwi frontowe się otwierają. Stanął w nich postawny mężczyzna po dwudziestce. Nie miał zadowolonej miny. Raczej spiętą i zdenerwowaną, jak zazwyczaj. Tuż za nim pojawił się trochę starszy, ale równie przystojny facet, którego charakteryzował kpiący, wręcz lekceważący wyraz twarzy.

            Scott i Isaac spojrzeli po sobie, a Lydia przerywając ich srebrną nić odsunęła się w tył. Za nią poszedł Stiles obejmując przerażonego rudzielca ramieniem.

            Martin miała powody do obaw. Peter Hale zawsze czegoś od niej chciał i nie należało to do próśb najlżejszych, jeśli w ogóle prosił. Podobnie jak Derek. On wymagał.

            - Spokojnie, młoda damo, bez nerwów – zironizował starszy intruz, pod wpływem morderczego spojrzenia syna szeryfa – dziś mniej nieuprzejmie.

            - Isaac – odezwał się Derek przenosząc leniwie wzrok na Lahey’a – nie ładnie załatwiać sprawy życia lub śmierci poza stadem – założył ręce na piersi, a i blondyn się cofnął. – Chyba, że masz NOWE stado – wskazał na Scotta wyzywająco. – McCall, rozważałeś moje słowa? – przełykając ciężko ślinę chłopak spojrzał znacząco na Allison, aby ta poszła na górę zobaczyć co z Laurą. Martwił się. Łowczyni od niechcenia pozostając niezauważoną czmychnęła do pokoju Stilesa gdzie panna Mulligan smacznie spała.

            - Znasz odpowiedź, Hale – odparł twardo. Derek prychnął w tym samym czasie co Peter.

            - Dobrze więc, przyjmijcie chociaż propozycję pomocy. Wiemy co się święci – zaznaczył alfa, lecz nie był w pełni świadom. To jego wuj zapewniał, iż ma plan, ale Derek sprawiał wrażenie bardziej wiarygodnego.

            - Pomocy? – odezwał się Stiles – chcecie nam pomóc?!

            - Nie unoś się, chłopcze – upomniał Peter przeglądając jakieś książki.

            - Jeśli to cię uspokoi – Derek wlepił w siedemnastolatka znaczące spojrzenie – nie knujemy nic nadmiar złego. – Stiles wywrócił oczami.

            - Możemy iść na układ – westchnął Scott – uczciwy. A po wszystkim zastanowię się co dalej…

            Lydia spojrzała na McCalla otwierając oczy szerzej. Chciał dołączyć do stada Dereka?! Nie, dobrze wiedziała, że nie chciał, ale tak przecież właśnie powiedział. Isaac do niego należał i jego życie wcale nie wyglądało kolorowo. Nie jej oczami choć tak na dobra sprawę niewiele wiedziała o chłopaku.

            - Podoba mi się, poproszę warunki – odpowiedź siostrzeńca poprzedził Peter.

            - Razem dorwiemy bestię, razem się jej pozbędziemy i postaramy się współpracować.

            - Dobrze więc – Derek wystawił rękę, którą wilkołak uścisnął, a potem obrócił się na pięcie i wyszedł.

            - Wybaczcie, kiepsko sypia – starszy Hale wskazał na wychodzącego alfę, a później na Isaaca, który bez zbędnych pytań poszedł w ślad Dereka. Sam wyciągnął telefon i odnalazł zdjęcie w galerii ignorując zaskoczenie pozostałych. Pokazał twarz sfotografowanej dziewczyny. Tylko twarz, aby ich nie przestraszyć jej strojem. Derek bowiem nie wiedział, iż wuj odnalazł fotografię.

            - Znacie tę pannę? – Lydia przełykając ślinę skinęła głową. Nie chciała mu mówić, jednak od jakiejś minuty byli wspólnikami. Jeśli to miało pomóc…

            - Moja kuzynka – zadrżała w ramionach Stilesa, który mocniej ją objął.

            - Świetnie – szatyn delikatnie się uśmiechnął widząc ich strach. Nie planował przestrzegać zasad. Niektóre sprawy wolał pozostawić dla siebie – skasowała mi autko – skłamał, po czym wyszedł za innymi wilkołakami, prócz Scotta.

***

            Laura obudziła się wcześnie rano. Jeszcze przed siódmą. Nie drażniło ją słońce, gdyż tamten poranek był pochmurny, mimo to duszny. Dziewczyna nie mogła spać. Przewracała się z boku a bok, nawet nie otwierając oczu, ale gdy już to zrobiła jej serce zabiło szybciej.

            Nie była w pokoju Melissy. Ba, nie był to nawet dom McCallów. Doskonale znała pomieszczenie w którym się znajdowała. Znała tę pościel, biurko, łóżko, okno, a nawet słodki zapach, który unosił się w ciężkim powietrzu.

            Niepewnie przecierając oczy, uniosła się na równe nogi. No pięknie, migrena – pomyślała klnąc pod nosem. Lecz to nie było największe zmartwienie nastolatki. Bowiem dziąsła piekły niemiłosiernie, jakby coś je rozrywało od środka.

            Westchnęła ciężko starając się zignorować ból. Nie pamiętała żadnego wydarzenia minionej nocy, a to iż obmyła się z krwi i przebrała w świeże ciuchy utwierdzało ją w fakcie, że nic poważnego nie mogło się wydarzyć. Lecz czuła tę niepewność. Jakby ubytki we wspomnieniach. Coś ją ominęło, a ona nie miała pojęcia co. Wiedziała jedno. Musi znaleźć Stilesa, a był tam niedawno, gdyż obok posłania leżało jego wczorajsze ubranie.

            Wychodząc na korytarz poczuła unoszący się zapach kawy, którą w kuchni niespokojnie sączył John, woń wymieszała się natychmiast z męskim żelelem pod prysznic, gdyż drzwi łazienki otworzyły się energicznie a w nich stanął on…

            Laura dokładnie zmierzyła spojrzeniem sylwetkę siedemnastolatka. Miał rozczochrane, jeszcze mokre, czarne kosmyki opadające na czoło, dokładnie zarysowane kości policzkowe, pełne usta, zadarty nos i oczy. Piękne oczy. Laura nie potrafiła nazwać tego koloru. Był inny, ni złocisty, ni piwny, pod innym kątem wydawał się zupełnie brązowy, a gdy padało światło słoneczne mogły odnosić się do złota, bądź miodu. Stiles zapinał właśnie rozporek ciemnych dżinsów i poprawiał szarą koszulkę. Nie zauważył jej, a szatynka wlepiała w przyjaciela spojrzenie pełne… No właśnie, czego? Dopiero wtedy mogła mu się przyjrzeć, naturalnemu. Bez głupkowatych, kpiących min, sztucznych uśmieszków… Miał skupiony wyraz twarzy wyrażający zmęczenie, oddychał przez usta i w pełni oddał się podwijaniu rękawów bluzy, którą zarzucił. Szatynka cichutko westchnęła. Była na niego wściekła, bo nie wiedziała co się działo, jednak wydawał się taki bezbronny… Podeszła bliżej i poprawiła kaptur, a Stiles jakby wybudził się z transu i podniósł wzrok posyłając jej niewinny uśmiech. Nagle cała magia zniknęła. Po prostu się rozpłynęła, a Laura przypomniała sobie o przytłaczającej niewiedzy.

            - Tłumacz się – zaczęła zakładając ręce na piersi. Brunet zmarszczył czoło. Mogła zapomnieć? – pomyślał.

            - Ale…

            - Tłumacz. Się. – wycedziła przez zęby.

            Wyglądała jak zatroskana, ale surowa matka. Z wargami ułożonymi w wąską linię i nadąsaną miną. W końcu taka była. Według Stilesa Laura należała do grupy typowych kobiet. Od trzynastego roku życia miała zawsze średniodługie, muśnięte lakierem paznokcie, co w ogóle nie uległo zmianie, malowała się delikatnie, prawie niewychwytnie, jednak choćby tusz do rzęs musiał być. Często powtarzał samemu sobie, że jest naturalnie piękna, bo była. Pamiętał doskonale te utęsknione spojrzenia najróżniejszych chłopaków i jej spojrzenie. Stalowe. Zimne. Jego i Scotta natomiast obdarowywała innym, pełnym… wszystkiego. Sama nazywała się zwyczajną nastolatką, lecz on widział w niej promyk czegoś niezwykłego. Jakby umiał przedrzeć się przez siłę charakteru Laury. Jej odwagę, upartość, a nawet samolubność. Dla przyjaciół była otwarta, serdeczna. Lubił to. Lubił być jej przyjacielem.

            - Stiles, co wydarzyło się wczoraj w nocy?! O ile pamięć mnie nie myli zasnęłam u McCallów! – warknęła zauważając, że chłopak odpływa. Pogrążył się w myślach, myślał o niej.

            - Nic nie pamiętasz? – uniósł jedną brew.

            - Pamiętam, że dzwonił twój ojciec…

            - Umm… Upiłaś się i tak jakoś wyszło – to by wyjaśniało ból głowy, ale Stiles ominął jeden szczegół.

            - Niemożliwe – jej ton stawał się coraz surowszy, a krew pulsowała w żyłach.

            - A jednak – wzruszył ramionami – nie chciałaś mnie puścić, więc zabrałem cię do domu – skłamał. Czuł się podle, bo musiał powiedzieć nieprawdę dziewczynie która zawsze była wobec niego szczera i kłamstwa nie tolerowała.

            - Jestem abstynentem – wycedziła przez zęby, a on starał się zachować powagę. Nie pytał, wiedział że miała słabą głowę. Ale musiał wymyślić bardziej wiarygodne kłamstwo więc się zastanowił.

            - Posłuchaj – westchnął.

            - Słyszę ciszę – otworzyła oczy szerzej.

            - Laura, zadzwoniłaś do mnie w środku nocy, że się boisz – teraz to ona uniosła jedną brew, choć po śmierci mamy zdarzało jej się bać podczas pełni – Scott nie chciał wstać, a Melissa była w pracy, więc po ciebie przyjechałem. Płakałaś i…

            - I się zlitowałeś… - połknęła haczyk. Uwierzyła mu, nie miała podstaw, aby tego nie zrobić. Skinął głową. – Bo straciłam ostatnią rodzinę, więc zlitowałeś się nad sierotą – nienawidziła słowa „Litość”, nienawidziła i już. – umiem sobie radzić sama – prychnęła odrzucając pukle długich włosów na łopatki.

            - Nie wątpię, ale chciałem być dobrym kumplem – teraz to ona skinęła.

            - Jesteś – mruknęła, a Stiles jak najszybciej zmienił temat – możesz wziąć prysznic, zaraz jedziemy. Wskoczę po Scotta, więc będziesz mogła się przebrać.

            - Gdzie? – jęknęła. Nie chciało jej się. W sumie, to wolała już zostać z Johnem i oglądać brazylijskie seriale.

            - Mamy poniedziałek – chłopak posłał jej zadziorny uśmieszek – popatrzysz jak mistrzowie grają w Lacrosse’a.

            Sportowe Lato. Zapomniałaby. Wzdychając ciężko otworzyła drzwi łazienki i zanim za nimi zniknęła obróciła się jeszcze do przyjaciela.

            - Dziękuję, Sti – szepnęła po czym zabrała się za poranną toaletę.

***

            - Poczekaj chłopcze – Isaac usłyszał za sobą męski głos. Zląkł się, gdyż należał on do Petera. Czego znów chciał?! Przecież wiedział, że tego ranka i on, i Erica, i Boyd wybierają się do parku, aby wziąć udział w organizowanym przez szkołę Sportowym Lecie. Coach – nauczyciel wf’u kazał się zjawić wszystkim graczom, jemu również.

            - Czego chcesz? – mruknął pod nosem i leniwie spojrzał na rozmówcę.

            - Miej oko na Lydię Martin – powiedział poważnym tonem, podchodząc do blondyna – nie tyle miej oko, co strzeż ją jak OKA w głowie, rozumiesz?

            - Ale… - nie rozumiał. Owszem, wiedział że starszy Hale ma bzika a punkcie Bashee, jednak żeby aż takiego?!

            - Żadnych „ALE”, to część planu, ona musi przeżyć, a teraz coś będzie chciało odebrać jej życie. Isaac, to najważniejsze zadanie jakie masz do wykonania, jeśli ona ucierpi wszystko może runąć! Bądź blisko, sprawdzaj czy jest w łóżku przed dziesiątą, pałętaj się między jej nogami, chroń własną piersią.

            - Peter, nie mogę!

            - Owszem, możesz… - z cienia wyszedł Derek. No i pozamiatane – pomyślał. Nie mógł sprzeciwić się alfie nawet jeśli za rudą nie przepadał.

            - Nic się jej nie stanie – odrzekł stłumionym głosem.

            - Zuch chłopak – uśmiechnął się Peter szatańsko…

***

O Boże, kiedy ja ostatnio dodałam rozdział tak wcześnie! Szok! To chyba sprawka namnażającej się weny! Dziękuję wszystkim za komentarze i to, że mnie nie opuszczacie. Jesteście najwspanialszymi czytelnikami jakich mogłam sobie wymarzyć! Ale do konkretów. 

Pytaliście tak licznie co z Laurą. Mogę powiedzieć, że naszyjnik tak jakby nią steruje. Laura jest nie tyle opętana. Jest "...". Tak, pomyślcie ;) Może ktoś na to wpadnie. Postarajcie się składać fakty. hihihi.

Co by tu jeszcze...

Niespodzianka szykuje się wielkimi krokami.

Btw. Dziś odcinek TW!

Jaram się!

Obama też się jara!

Teen Wolf!

Jupi!

W taki sposób Was żegnam i wpadam komentować...

Do zatydzień!

xoxo

@YourLittleBoo1