Rozdział XV "Płonęła ciszą..."

"Ludzie często żądają od świata Bóg wie czego, nie zwracając uwagi na to, ile już posiedli. Chcą więcej i więcej, nie znają umiaru... Źle się wyrażam, nie znaMY. Ja też jestem tylko człowiekiem i popełniam błędy z prędkością siedemset na sekundę. Robię głupie rzeczy i tylko wymagam. Rzadko kiedy daję coś od siebie. Wiem. Naprawdę nikt nie musi mi tego wypominać, nikt nie musi dzielić mojego charakteru na pozytywne, negatywne. Mam plusy, mam minusy. Szkoda tylko, że nie nad wszystkimi panuję. Mówią, że dojrzałość emocjonalna polega na wyborze tego co dla nas lepsze, niekoniecznie przyjemniejsze. To takie uporczywe kiedy robisz, co w twojej mocy, ale nie osiągasz celu, kiedy czujesz się zmęczona, ale nie możesz spać, kiedy dostajesz to, co chcesz, ale nie to, czego potrzebujesz... Mam wrażenie, że utknęłam we wstecznym biegu... Pragnę kogoś, kto mnie naprawi. Jestem zepsuta...

L.M."

Dźwięki piosenki „Do I wanna known” od Arctic Monkeys co chwilę przerywał radosny chichot. Allison słuchała opowieści trochę już podpitego Scotta z rozbawieniem, samemu sącząc wino. Lubiła spędzać czas z wilkołakiem, lubiła piosenkę, lubiła czerwone wino, lubiła ciastka, lubiła ten klimat, który Laura i Stiles stworzyli specjalnie dla nich. Argent uważała sam fakt za uroczy, ale kiedy siadała do stołu była lekko zestresowana. Nie wiedziała, co może się wydarzyć i prawdę mówiąc nie bardzo chciała wiedzieć. Jednak po kilku godzinach spędzonych ze Scottem była pewna, że gdyby ktoś spytał czy to randka, odpowiedziałaby: „tak, to randka”. Brunetka wpatrywała się w wilkołaka z rozmarzeniem. Opierała się łokciem o blat i mierzyła jego beztroską twarz, z nadzieją że McCall widzi ten błysk w oku. Szczerze? Słyszała co drugie jego słowo, ponieważ pełną uwagę skupiała na uśmiechu Scotta. Tęskniła za nim. Poznali się prawie trzy lata temu i szybko wpadli sobie nawzajem w oko. Byli tak słodką parą, chodzili na romantyczne randki, całowali się namiętnie, nie widzieli świata poza sobą, ale to wszystko tak diametralnie się zmieniło. Przed wakacjami rzadko rozmawiali. Już częściej zamieniła kilka zdań z Isaaciem, ale wtedy… To lato okazało się deską ratunkową.

- Allie, nie słuchasz mnie – zauważył, biorąc łyk wina.

- Hm? – nastolatka jakby wybudziła się z transu, kiedy wypowiedział jej imię.

- Widzisz, przecież wiem, jak to jest. W sensie z tą miną pod tytułem „zwracam na ciebie aż trzydzieści procent mojej uwagi” – chłopak sparodiował mimikę twarzy Argent, która znów się zaśmiała.

- Ja tak nie wyglądam! – ugryzła ciastko, a następnie rzuciła nim prosto w Scotta.

- Nie, wyglądasz pięknie – wilkołak dokończył to ciastko, a widząc że Allison się uśmiecha, poczuł dumę, niczym małe dziecko, które ktoś właśnie pochwalił. Lubił ją bardziej niż powinien, o czym wiedział doskonale.

- Masz tu… - wystawiła palec w jego stronę i starła z brody Scotta czekoladę. – o, już nie – oblizała kciuk po raz kolejny wykrzywiając wargi ku górze.

Zapadła między nimi cisza, która przerywała tylko piosenka.

- Zatańczysz ze mną? – zapytał wreszcie wilkołak, wstając od stołu. Wystawił rękę w stronę Allison, a ta odpowiedziała skinieniem. Ujmując jego dłoń, poczuła że lata. W jednym momencie wszystko inne przestało się liczyć, ponieważ trzymał ją Scott McCall – pierwsza miłość Allison. Nie wahała się długo. Położyła głowę na jego ramieniu, a on objął dziewczynę w talii.

- Tęskniłam za tym, Scott – szepnęła prosto do jego ucha. Wilkołak tylko uśmiechnął się pod nosem i zaczął całkiem niewinnie nucić tekst piosenki.

- I don’t known if you feel the same as I do. But we could be together, if you wanted to… - słysząc te słowa brunetka tylko uśmiechnęła się pod nosem.

- I wanna be yours – odparła, co prawda tekstem innej piosenki, ale również autorstwa Arctic Monkeys.

***

- A to za co? – Laura odsunęła się od Stilesa i spojrzała na jego wciąż wydęte wargi. Kiedy to zrobił, poczuła że wszystko nagle znalazło się na swoim miejscu. Pocałował ją, po prostu delikatnie musnął jej usta swoimi ustami, powodując napływ spokoju. Potrafił stłumić te wszystkie głosy w jej głowie, ten strach, tę agonię.

- Żebyś przestała trajkotać – odparł pewnie, unosząc znacząco obie brwi. Podniósł się na równe nogi, wystawiając rękę w jej stronę.

Muszę trajkotać częściej – pomyślała, za co momentalnie skarciła się w duchu. Wstała o własnych siłach, po czym oboje zamilkli. Cisza nie była do końca niezręczna. Zastanawiali się bowiem co powinni zrobić. Koniec końców Stiles właśnie dowiedział się o tym, że jego najlepsza przyjaciółka jest demonem, którego szuka całe, uświadomione Beacon Hills. Obiecał ją zabić, ale na miłość Boską, nie mógł tego zrobić. Nie pozwoliłby jej skrzywdzić, mimo wszelkich wzlotów i upadków. Wziął głęboki oddech.

- Pokażesz mi? – zapytał, usiadłszy na kanapie. Laura tylko westchnęła i zajęła miejsce tuż obok.

- Napewno? – uniosła jedną brew – na sto procent chcesz to widzieć? – skinął głową w odpowiedzi, dlatego zacisnęła powieki. Ujęła jego obie ręce i starała się skupić na przemianie. Musiała się kontrolować. Dopiero wtedy tak naprawdę zrozumiała słowa Dereka dotyczące „podpory”. Coś, albo ktoś, dla kogo była zobligowana trzymać żądze na wodzy. Gdyby coś poszło nie tak… Nie, nie potrafiła nawet dopuścić do siebie podobnej myśli. Nawet nie zorientowała się kiedy jej twarz pokryły żyły. Czarne, zeschnięte, łaknące krwi. Musiała uchylić usta, aby pozwolić długim, cienkim kłom swobodnie się rozwinąć, a kiedy otworzyła oczy, one błyszczały błękitem. Puściła rękę Stilesa, podnosząc swoją do góry. Pomalowane na srebrno paznokcie stały się grubymi, ostrymi szponami.

Chłopak zamarł. Miał ją tuż przed sobą, tę, która wyssała życie z kilkudziestu ofiar. Jednak nie robiła tego naumyślnie, jak przypuszczano. Laura Mulligan zabijała, aby przetrwać. Podwinąwszy rękaw bluzy dziewczyny, dostrzegł, że cała jej ręka została pokryta żyłami. Odgarnął jej włosy do tyłu, dokładnie mierząc wzrokiem skoncentrowaną na samokontroli nastolatkę. Szyję także zdobiły żyły, wraz z tym. Wraz z Kamieniem Filozoficznym. Kiedy chciał wziąć go w rękę, naszyjnik kopnął Stilesa prądem. Ten tylko się wzdrygnął i przeniósł wzrok na oblicze Laury.

- Wow – tylko na tyle było go stać. Położył dłoń na jej poliku, ale ona wróciła do ludzkiej postaci, obróciwszy głowę. Dopiero wtedy na Laurę spłynęła pełna świadomość chwili. Zrobiła to, zaufała Stilesowi w stu procentach i nie było już rzeczy, której o niej nie wiedział.

- Dokładnie, wow – powtórzyła po przyjacielu zerkając na niego niepewnie. Twarz chłopaka wyrażała… Nie, nastolatka nie potrafiła odczytać prawie nic z jego mimiki. Był skupiony, wręcz lustrował ją spojrzeniem, niczym w hipnozie. To zdecydowanie dezorientowało i peszyło, dlatego spuściła wzrok. Oboje zastanawiali się co dalej. Przecież zostawienie tak poważnej sprawy na później byłoby niewyobrażalnie nieodpowiedzialne. Stiles nie mógł machnąć ręką i powiedzieć Laurze, że to niczego nie zmienia. Zmieniało cokolwiek? Ba, przecież zabijała ludzi, mogła go skrzywdzić, jednak panowała nad sobą, od kiedy, dlaczego, czemu Laura?! Prawdę mówiąc po raz pierwszy nie chciał znać zakończenia historii. Miał okropne przeczucie, że to nie skończy się dobrze. Nie mógł stracić osoby, na której tak bardzo mu zależało. Znali się od zawsze, tego nie szło przekreślić z dnia na dzień! Wiedział, że musi działać, że musi jej pomóc, wiedział że to klątwa i wiedział też, że Laura nigdy o nią nie prosiła.

Z tego wszystkiego nie zwrócili uwagi na to, że na dworze zaczęło się przejaśniać, wciąż padało, ale już nie grzmiało. I to właśnie te krople deszczu, które odbijały się od parapetów uzupełniały ciszę panującą między przyjaciółmi, ale kiedy i deszcz ustępował Laura wzięła głęboki oddech.

- Nie mam pojęcia dlaczego i jak – zaczęła, podkurczając nogi na kanapie. Oparła głowę o rękę, skupiając swoją uwagę na jednym punkcie za Stilesem  - notabene chyba mam pomysł kiedy – chłopak posłał Mulligan niemrawy uśmiech, który wyrażał teoretycznie nic, praktycznie natomiast wyrażał wszystko. – Ja… Prawdę mówiąc nie chciałam o tym myśleć. Pragnęłam wyrzucić wszelkie wspomnienia ze swojej głowy i… - smyknęła wzrokiem po jego dokładnie zaznaczonych kościach policzkowych, zadartym nosie, delikatnie rozchylonych wargach, aż wreszcie odważyła się spojrzeć i w piwne oczy. – nie pamiętam, Stiles. Chociaż bym próbowała, nie widzę tego. Zaczęłam wierzyć w coś, co mi wpajano, a teraz nie jestem pewna niczego – głos Laury mimo wszystko był wyprany z jakichkolwiek emocji. Mówiła jak z kartki. Jakby te słowa były podręcznikową regułką. Jednak Stiles dalej milczał, czekając na więcej. Tej nocy miał do powiedzenia zbyt wiele, ale pozwolił, aby to ona wyrzuciła z siebie wszystko. Również podparł się na ręce i lustrował twarz rozmówczyni.

Jej zmęczone, błękitne oczy, dopiero wtedy dostrzegł, jak bardzo krzyczą o pomoc. Jak są przekrwione i znużone codziennością. Nawet naturalnie ciemne usta nastolatki odrobinę wypłowiały. Owszem wciąż były pełne i kuszące, ale ich kąciki opadały w dół. Laura wydawała się bledsza niż zazwyczaj, jej włosy straciły swój kasztanowy odcień, a na całym ciele widniały rozgałęzienia żył. Nie wyglądała jak człowiek, bardziej przypominała wrak człowieka. Tylko dlaczego wcześniej tego nie zauważył?! Inaczej. Widział odwrotność, zdawało mu się, że Laura promienieje, kwitnie, ale dopiero wtedy, kiedy poznał prawdę, kiedy mógł jej dotknąć, spostrzegł iż nastolatka płonąc ciszą - krzyczy.

- Później rzuciłam wszystko – kontynuowała – przestałam się zastanawiać i postanowiłam pójść na łatwiznę. Nie zwracałam uwagi nawet na to, że się regeneruję. Byłam głupia, ponieważ świadomie zbywałam wszystko dookoła, a później…

- Później zaczęliśmy się mieszać, a ty stwierdziłaś, że może jednak warto – dokończył za nią, wypuszczając powietrze przez usta.

- Może. Nie wiem, widziałam tylko to, co chciałam widzieć i szczerze? Nie chcę widzieć już nic. Jestem idiotką, bo pozwoliłam ci poznać prawdę.

- Ufasz mi, Lau? – zapytał Stiles po chwili milczenia.

- Ufam, dlatego chcę abyś ty zaufał mnie – przełknęła głośno ślinę – Scott i reszta nie mogą się o niczym dowiedzieć, Derek mnie zabije jeśli…

- Chwileczkę, Derek? Derek Hale? – Laura przytaknęła – jakim cudownym cudem… A to krętacz…

- Stiles…. – Laura położyła dłoń na jego ramieniu – on mi powiedział, on wiedział od początku. Rozumiem, że macie umowę, ale Peter pracuje nad zdjęciem klątwy. Nie mieliście się o niczym dowiedzieć, żadne z was – odparła.

- Peter… Boże – nastolatek przetarł twarz dłońmi – posłuchaj, Laura, Peter nie jest tym dobrym, nigdy nie będzie. Prawie zabił Lydię, Scotta, Dereka, cholera nas wszystkich! Peter Hale to najbardziej socjopatyczny świr na świecie! – chłopak zaczął się gorączkować. Podniósł się z kanapy i zarzucił na siebie bluzę – musimy iść…

- Co? Dlaczego? Nie uważasz, że troszeczkę przeginasz – Laura również stanęła na równe nogi, krzyżując ręce na piersiach – obiecałam, że nikt się nie dowie, złamałam zasady, bo ci ufam. I tak wiesz najwięcej, Stiles, uszanuj to! – również podniosła głos.

- Nie mamy czasu na kłótnie – jęknął wytrącony z równowagi chłopak – jeśli Peter Hale ma pełen dostęp do wszelkich informacji wyssie całą moc z kamienia i wykorzysta ją na swoją korzyść. Ty umrzesz, a świat wybuchnie! W najlepszym wypadku!

- Kamienia? – Laura zmarszczyła czoło, instynktownie dotykając swojej szyi. To jej umykało. Jakby umysł szatynki wypierał myśl o naszyjniku… Celowo  – Jezu… - zamarła. W tym momencie poczuła, że w jej głowie się rozjaśnia. Dotarło do niej, co jest prawdziwą przyczyną transformacji. Zaczęło świtać. Otrzymała kamień od potwora, od kobiety? To coś wyglądało jak ona po przemianie. Miało kły, oczy przepełnione czarną pustą, łuski, żyły na skórze i włosy jaśniejące księżycowym blaskiem. Syczało jej imię. Przebiło brzuch. Umarła. Tracey… Tracey straciła życie w potyczce z Demonem Mortui tylko po to, aby Laura mogła się nim stać – Stiles ja muszę jak najszybciej spotkać się z Derekiem!

- Kim jest Derek? – ich rozmowę, a raczej krzyki przerwał zaspany, cieniutki głosik.

- Jace – powiedziawszy to w tym samym momencie, zwrócili się w kierunku chłopczyka.

- To moje imię – Jace przetarł oczy i ziewnął – co się dzieje? Dlaczego krzyczycie?

- Czy myślisz o tym samym co ja? – Stiles spojrzał na Laure pytająco.

- To cholernie nieodpowiedzialne. Coś może mu się stać – dziewczyna mimo wszystko nie chciała narażać Bogu ducha winnego dziecka na bliskie spotkanie ze śmiercią. Nie i już, posiadała resztki sumienia!

- Nie puszczę cię samej…

- Stiles, siła wyższa, nie zgadzam się – i wtedy znów zagrzmiało, a niebo przeszyła błyskawica. To była długa noc, cholernie długa noc, a na domiar złego wszelkie światła pogasły…

***

Zegarek tykał, mimo wszystko nie będąc jedynym dźwiękiem w pomieszczeniu. Mrok gromadził się w kątach, ponieważ tam zapędzały go migające świeczki. Było ich kilkanaście, a może nawet kilkadzieścia. Nikt nie zdołał policzyć, ponieważ gdy ogień tańczył niespokojnie na wosku, wydawało się, jakby całe pomieszczenie stało w płomieniach. Świecie bowiem tworzyły koło, w którego środku klęczała skupiona kobieta. Jej dłonie unosiły się ku górze, mamrotała pod nosem jakieś niezrozumiałe, dla pozostałych trzech postaci, słowa. Każdy kolejny szept wzniecał na zewnątrz coraz to większą nawałnicę. Padało, grzmiało, błyskało, co doprowadzało Daphne Walsh do niezdrowo zadowalającego szaleństwa.

- Nie rozumiem czemu to ma służyć – odezwała się blondynka, oglądając swoje paznokcie – woow, zmieniasz pogodę, jesteś taka wszechmocna, pokaż nam magię – rzuciła pretensjonalnie, za co została bezskrupulatnie zrzucona ze stołka, który zajmowała.

- To jest magia – pouczyła ją Cora Hale siedząca tuż obok – po prostu się skup…

- Obie się skupcie – następny głos, który rozniósł się po pomieszczeniu należał do Nicole Harvey – wysokiej, postawnej brunetki, która z pasją wpatrywała się w skupioną Daphne – Illuminatos  wie co robi – wyciągnęła mnie z psychiatryka, wyciągnie nas i z tego bagna.

- Byle szybko – pospieszyła Erica, podczas gdy Nicole wywróciła oczami – jakoś nie mam ochoty na ratowanie świata…

Użerały się ze sobą jeszcze przez moment, ale Daphne tego nie słuchała. Była zbyt skupiona nad swoimi czarami. Pozwoliła powiekom opaść, wyciszyła wszystkie zmysły, skupiając się tylko i wyłącznie na obrazach, widzianych w głowie. Było ich zbyt wiele. Gromadziły się. Każde stulecie, każda kolejna postać, która ginęła w ten sam sposób. Wszystkie oddały Kamień, ponieważ żadna nie była godna. Daphne zaczęła odpływać, z czasem miała wrażenie, że weszła do własnej głowy, a zaklęcie zapisane na kartkach z Księgi Talii i wyrywkach papierów Marcoosa, ukradzionych z auta, wypowiada się samo. Wchodziła w stan, którego nawet ona nie pojmowała. Uchyliła powieki, jaśniejące białym światłem, ale tego nie odczuła.

 Duchem znalazła się w innym miejscu. Zimnym, białym, jakby wykonanym z porcelany. Wszystko tam było porcelanowe prócz niej. Kilkanaście zastygłych figur, skupionych na nicości. Ich ciała okalał czarny muślin, tak samo jak prawie nagie ciało Daphne. Ona jednak starała przekonać się w duchu, że nic się nie dzieje, że wszystko będzie dobrze. Przecież nie mogła odczuwać strachu. Od prawie sześciuset lat czekała na ten moment. Zapisano jej zwycięstwo nad mrokiem, a potem? Śmierć. Walsh poczuła wodospad wątpliwości, czy tego właśnie chciała? Mogła sprzeciwić się przeznaczeniu? Po chwili zastanowienia otrząsnęła się jednak. To miejsce tak działało, celowy zabieg potwora, do którego przyszła. Te figurki były tylko marionetkami w rękach prawdziwej bestii. I mimo, że wszystkie wyglądały jak naprawdę piękne kobiety, w głębi duszy oddały się czystemu mrokowi.

Daphne pamiętała doskonale każdą twarz z osobna. Po tylu latach, tylu śmierciach mogła dostrzec swoje porcelanowe trofea. Niepewnie podeszła do pierwszej kobiety i odsłoniła jej twarz, która kryła się za czarną zasłonką. Pamiętała te rysy, pamiętała uśmiech Mortui, poległej z tej dłoni, która muskała jej zimny, porcelanowy policzek w owym momencie. Tysiąc czterysta siedemdziesiąty piąty rok. Deborah Sandrine Mulligan.

Walsh siliła się na uśmiech, zasłoniwszy twarz przerażonej kobiety. Wzięła głęboki oddech. Doskonale wiedziała, że nie była tam bezpieczna. Ta porcelanowa sala, ona nie należała do Daphne. Dlatego właśnie ścisnęła dłonie w piąstki słysząc kroki. Fajans o fajans. Porcelanowe pantofle, strojna suknia, długie biało-srebrne loki opadające kaskadą za kościste łopatki, dłonie ukryte w czarnych rękawiczkach, a oblicze przykryte tym samym materiałem, co oblicza porcelanowych figur.

- Cassandra – głos Daphne obił się ściany, a kobieta uniosła dłonie – czyli to koniec? – kontynuowała zdecydowanym tonem, na co Cassandra przytaknęła. Daphne wziąwszy głęboki oddech, uniosła kąciki ust w górę. Jej uśmiech był bardziej pokrzepiający niż kpiący.

- Przyprowadzisz ją do mnie, Daph – delikatny, kojący głos Cassandry ogarnął aulę, gdy zdjęła z twarzy osłonkę. Walsh zmarszczyła czoło. Cassandra, która w tych wszystkich księgach, opowiadaniach była nadzwyczaj piękną kobietą z szaleńczym błyskiem w oczach nie miała żadnej twarzy. Czaszka z pustymi oczodołami – mam dość – wyszeptała, a po tych słowach Daphne poczuła okropne pieczenie całego ciała. Ten ból ją rozsadzał, aż wreszcie przestała czuć cokolwiek. Zmieniała się w porcelanę, aby pęknąć  i znów znaleźć się w tym samym miejscu, co wcześniej, między trzema, osłupiałymi sylwetkami, przyciskającymi jej ciało do ziemi.

- Chyba się udało… - mruknęła Daphne, podnosząc się z podłogi, a ani Erica, ani Nicole, ani Cora nie odważyły się powiedzieć słowa – Laura Mulligan nie może zrobić żadnego kroku na przód, nie może spotkać się z Cassandrą.

- Kim jest Casandra? – tylko tyle zdołała wydusić Nicole.

- Pierwowzorem, Córką Mroku…

***

- Idę tam – Lydia mówiła w sposób jak najbardziej stanowczy, a jej akcent padł idealnie na oba słowa. Narzuciła na siebie przejściówkę i spojrzała znacząco w stronę chłopaka, który blokował drzwi. – Isaac, jestem wstanie wyjść oknem – ubrała tenisówki do biegania, ponieważ doskonale wiedziała, jak ciężko ratować świat na szpilkach.

- Jestem wstanie przykuć cię do kaloryfera. Nie, nigdzie nie idziesz, Stiles sobie poradzi, cholera, on zawsze sobie radzi, a ty nie będziesz ryzykować, nie i już. Koniec!

- Nie jesteś moim ojcem, prędzej bym cię wyśmiała – ruda gotowa do wyjścia stanęła przed wilkołakiem, zakładając obie ręce na piersi. Przyjrzała się Isaacowi dokładniej. Jakby nieudolnie próbowała wychwycić coś, co było powodem jego sprzeciwu. Dlaczego tak uparcie jej bronił? Przecież przed całą jatką z demonem nawet ze sobą nie rozmawiali. Ewentualnie krótkie, nieznaczne docinki, ale nic więcej, nic mniej.

Lydia Martin nie istniała dla Isaaca, pojawiła się w jego życiu dopiero wtedy, kiedy Peter rozkazał strzec Banshee. Ale czy tylko o to chodziło? Spędzali ze sobą naprawdę sporo czasu i Lahey powoli przebijał się przez tę warstwę obojętności. Nie był już tak powierzchowny w ocenianiu Lydii. Po pewnym czasie zaczął nawet jej współczuć, a później wiedział, choć sam przed sobą nie umiał się przyznać do tego, że nawet gdyby Hale zabronił mu swego rodzaju opieki nad Banshee, Isaac robiłby to bezinteresownie. Wcześniej o tym nie myślał. Uznał „niańczenie” jej za pracę, nie oczekując w zamian cudów, ale kiedy rudzielec zaczął go szukać mimo nawałnicy, Isaac poczuł się w swój sposób wyjątkowy. Ta Lydia Martin – królowa królowych – przebiegła połowę Beacon Hills w poszukiwaniu jego. Może dlatego w dużej mierze Lahey nie chciał pozwolić Lydii udać się na potencjalną akcję ratunkową dla Stilesa. Był zazdrosny? Nie, wszyscy tylko nie Lydia! – pomyślał, ale prędko odpędził od siebie tę niedorzeczność, ponieważ Martin korzystając z chwili nieuwagi, odepchnęła go na bok. Nie stał już przed drzwiami, tylko półleżał w butach poustawianych pod ścianą. Zlekka zdezorientowany spojrzał w stronę otwartego wejścia. Na dworze kłębił się czysty mrok, a z nieba praktycznie lało ciurkiem. Coś było nie tak, ta burza miała szczególny charakter i Isaac to czuł. Jakby dodatkowy, zwierzęcy zmysł wywołał niepokój. Właśnie dlatego nastolatek wybiegł za Lydią, którą bez dłuższego namysłu po prostu chwycił w pasie i razem z nią w ramionach wskoczył do basenu.

Błysnęło, zagmiało… Będąc pod wodą poczuli lekki wstrząs, jakby piorun uderzył niedaleko. Lydia próbowała się wyrwać, ale w ostateczności Isaac położył palec na jej ustach. Wciąż się nie wynurzali, z tego powodu Lydia przestała wierzgać i trzymając zapas powietrza w płucach, patrzyła prosto na wilkołaka, który ją trzymał.

Błysnęło, zagrzmiało… Mocniejszy wstrząs, a później… później woda z basenu trysnęła na wszystkie strony.

Błysk.

Grzmot.

Woda.

Oddech.

Chlor.

Deszcz.

Grzmot.

Błysk.

Ciemność…

Lydia wzięła głęboki oddech, wynurzyła się, ciągnąc za ramię nieprzytomnego wilkołaka. To wszystko działo się jeszcze szybciej niż w jej cholernie pogmatwanym śnie, ale miała rację. Isaac był w niebezpieczeństwie. Sama na moment straciła świadomość chwili. Wiedziała, że piorun uderzył w wodę, ale wpierw wichura zerwała jedno z drzew, ciskając nim prosto w Lahey’a. Oberwał równo w tył głowy, zaczął się topić, a potem… Właśnie, ile czasu po uderzeniu piorunu minęło? Nie miała pojęcia, wiedziała tylko, że musi mu pomóc, tak jak Isaac pomógł jej wydostać się z tonącego auta. Nie mogła go stracić, był zbyt ważny, jednak nie przyznałaby się do tego, nawet sobie.

- Jeszcze trochę, Lahey, dasz radę! – wystękała, wyciągając go z wody. Momentalnie uklęknęła obok i spojrzała na jego spokojną twarz. Zastanawiała się co robić, panikowała. Uniosła nad nastolatkiem obie ręce, całkowicie bez celu, i rozejrzała się gorączkowo. Znikąd pomocy. Byli tam sami, bez telefonu, w środku rozszalałej burzy.

- Dobra, wytrzymaj – ułożyła ręce na jego klatce piersiowej i zaczęła uciskać. Jak to się robiło, kuźwa mać, połamiesz mu żebra! – krzyknęła na siebie w duchu. Usłyszała dźwięk pękającej kości, dlatego pisnęła. – zregenerujesz się, będzie dobrze – jej głos drżał, ale wykonała dokładnie trzydzieści uciśnięć, a potem wzięła głęboki oddech. To, że ich usta się zetknęły potraktowała jako całkowitą konieczność, nie chciałaby go pocałować. Blee, Isaac? Nie! Przecież Lydia Martin mierzyła wyżej, taki margines społeczeństwa? Ale on nie był marginesem w jej oczach, już nie. Stał się okropnie ważny i dopiero, kiedy wykonywała drugi wdech, otworzyła oczy szerzej. Przecież Isaac był wilkołakiem. One nie umierając od utonięcia…

***

Wow, dawno nie dodałam tak szybko rozdziału, ale kiedyś trzeba wrócić do rytmu, prawda? Mam nadzieję, że się spodobał, bo jest spóźnionym prezentem mikołajkowym i nie wiem, czy kolejny nie pojawi się dopiero na gwiazdkę, także wiecie ;)

Co sądzicie? Jakieś szczególne odczucia? Tu z pewnością jest chociaż trochę więcej akcji, a następny to CZYSTA AKCJA. No prawie. Musicie przyzwyczaić się do miłostek, bo wpadłam w romantyczny humor, idk. Tak jakoś. 

No, to by było chyba na tyle. Specjalnie dla shipperów przygotowałam filmik, więc zachęcam do obejrzenia ;]

 

Tak, to piosenka z ostatniego rozdziału. Btw. Lubicie kiedy rzucam tytułami? Bo DIWK od Małpek również jest podlinkowane. Już wkrótce zaproszę też do nowej zakładki, w której pojawią się wszystkie filmiki mojego autorstwa wraz ze zwiastunem. No. Skończyłam :)

xx

Wasza Nogitsune, która znów faszeruje się tabletkami #chorobatajm ;-;