Rozdział X "Świadoma"

Rozdział dedykuję Jasperowi, Adze i Karo xx

Mawiają, że nieświadomość jest błogosławieństwem w niektórych momentach. Czasem po prostu wolelibyśmy nie wiedzieć o tym, co dzieje się wokół nas. Może przez to pojawiałoby się mniej problemów? Może łatwiej byłoby umywać rączki, grać głuptasa,  ale ja widziałam, że coś ukrywali. Moja „rodzina”, wszyscy dookoła okłamywali, aby mnie uchronić. Lecz twierdzę, iż każdy powinien mieć możliwość wyboru, nikt trzeci nie może decydować o tym, co mnie dotyczy, a ta sprawa z pewnością była moją działką. Dlatego powinnam wiedzieć, chociaż teraz… Teraz oddałabym wszystko, aby zwyczajnie odpuścić.

L.M.

Promyki słońca smagały jej twarz, lecz nie z tego powodu Laura się przebudziła. W sumie… wszystko byłoby w porządku gdyby nie fakt, że z dołu dobiegały głośne krzyki Melissy, Stilesa oraz sapanie, czasem i warczenie Scotta. Dokładnie, nie mogła się pomylić, perfidnie słyszała warczenie i nie chodziło o przenośnie, czyli pyskowanie. Scott wydawał odgłosy mogące być chlubą jakiegoś dużego, agresywnego wilczura. Siedemnastolatka mimo ciekawości nie chciała schodzić. Zbyt wiele się działo, jednak, z resztą jak zwykle, nikt nie uwierzył jej w to, co widziała poprzedniej nocy. Nie łykała nic konkretnego, nie wzięła do ust żadnych, podejrzanych pigułek. Była w stu procentach trzeźwa, a Daphne Walsh na jej oczach przybrała postać… Demona? Monstrum? Ona sama piła do jasnej ciasnej krew! Jak się później okazało sztuczną, lecz znała jej smak zbyt dobrze. Wiedziała, że to nie mogła być fikcja.

Pogłaskała swoje kolano ręką. Jak przypuszczała – rana po upadku zregenerowała się, podobnie i reszta blizn. To było zbyt dziwne, nawet jak na jej chorą psychikę. Dopiero w tamtym momencie przypomniała sobie dlaczego tak właściwie zamieszkała w Beacon Hills. Tracey umarła, nie. Nie umarła, jak sądzili lekarze, coś pokroju Daphne ją zabiło. Chociaż może… Laura nie umiała się zdecydować czyjej wersji ufa. Odruchowo ujęła w dłoń naszyjnik i zacząwszy miętolić go w palcach skupiła uwagę na odgłosach dochodzących z dołu. Wtem zostały zagłuszone, a Mulligan pochłonęła cisza i spokój, przewlekające się z nieskończoną, czarną pustką.

Przez niecałe dziesięć minut widziała jak Walsh siedzi w dziwnym, nieznanym niebieskookiej miejscu, w narysowanym kredą pentagramie, a przed jej sylwetką piętrzą się kolejne świece. Jedna, na drugiej – lecz nie gasły. Płonęły, co było nielogiczne. Laura powoli przestawała wierzyć w logikę, z czasem i logika stała się nielogiczna. Jednak nie to przykuło pełną jej uwagę.  Szatynka skupiła się na łacińskich słowach, wypowiadanych przez Daphne, były one tylko dwa powtarzane bez przerwy, mianowicie „Ostendendum Veritatem”.

- Pokaż Prawdę – wyszeptała pod nosem wybudzając się z transu. Tak brzmiały w wolnym tłumaczeniu na angielski. Wtedy coś sprawiło, że nie mogła dłużej usiedzieć w miejscu. Jakiś mebel runął w salonie, a o jej uszy obił się ryk. Jak na szpilkach zbiegła po schodach, lecz gdy spostrzegła, czego spostrzec nie powinna – zamarła.

Czas nagle się zatrzymał, cała czwórka się zatrzymała wlepiając w siebie wzajemnie zdezorientowane spojrzenia. Laura poczuła, iż słabnie. Bowiem twarz Scotta nie przypominała ludzkiej. Wyglądał szkaradnie, zwierzęco, jak te wszystkie wilkołaki z jej ulubionych seriali, a jego oczy… One błyszczały na przemian złotem i czerwienią.

- O mój Boże – schowała usta w dłoniach.

Stiles odsunął się od przyjaciela wystawiając rękę w stronę nastolatki.

- Wytłumaczę ci – mruknął. Melissa przytaknęła wciąż przytrzymując Scotta.

Ten po raz pierwszy od dawna przestał się kontrolować. Nie miał z tym aż tak wielkiego problemu. Znalazł sobie oparcie, wiedział co czynić, by utrzymać emocje w ryzach, ale wtedy… Jakaś niewytłumaczalna siła zmuszała go do przybrania potwornego oblicza.

Przez moment panowała cisza. Było słychać jedynie ich ciężkie oddechy, a jeśli ktoś wystarczająco się skupił mógł wychwycić równie ociężałe bicia serc. I już Laura miała coś powiedzieć, lecz zamiast tego krzyknęła spadając ze schodów prosto na tyłek. Spowodował to kolejny atak McCalla. Dlatego Stilinski znów pomógł mamie wilkołaka w przyciśnięciu go do ściany.

- Nie chcieliście mi uwierzyć – syknęła przez zęby – nikt mi nie wierzył – podeszła do nich, wciąż zachowując w miarę bezpieczną odległość… - po prostu dajcie spokój.

Nastolatka obróciła się na pięcie i wyszła. Tak po prostu. Zostawiając ich samych. Stiles chciał pobiec za nią, lecz Melissa chwyciła jego ramię.

- Musi to przemyśleć – mruknęła robiąc zbolałą minę.

Miała rację, Laura chciała sobie wszystko poukładać. Nie potrzebowała wyjaśnień, potrzebowała czasu. Chwyciwszy rower Scotta, który tradycyjnie leżał na podjeździe, zaczęła pedałować i pędzić przed siebie. Nastolatka nie zważała na nic dookoła, liczył się jedynie wiatr we włosach wraz z poczuciem wszechmocy. Uwielbiała je, a gdy sunęła po asfalcie odnosiła wrażenie, że lata. Lecz wtedy nie było ono tak silne. Na dobrą sprawę niewiele prostych rzeczy pociesznych dla Mulligan na co dzień miało znaczenie w owym momencie. Oszukali ją. Jej najlepsi przyjaciele wili się w kolejnych, brudnych kłamstwach, podczas gdy ona sama niewinnie wierzyła w każde słowo. Laura nie wiedziała na kongo bardziej jest wściekła, na siebie – za niedomyślność i łatwe odpuszczenie niewytłumaczalnych zdarzeń, na Stilesa, który kłamał w żywe oczy, na Scotta – wilko-yeti, czy na milczącą Melissę. Jednego była pewna. Coś się działo i z nią, dopiero teraz ułożyła poszczególne fakty. Kim, albo prędzej czym była w tym wszystkim. Jeśli słowa Daphne miały okazać się prawdziwe postawiłaby na wampira. Ale czy wampiry istnieją?! Co istnieje?! Co jest realne, a co fikcyjne?! – tak wiele pytań kłębiło się w głowie szatynki. Samoleczenie, według Walsh żądza krwi – wampir! Tylko i wyłącznie wampir! Nie mogła przyzwyczaić się do myśli, że niczym Damon Salvatore – ulubieniec Laury z książki L. J. Smith – będzie rozszarpywać tętnice i napawać się ciepłą, lepką mazią.

- Wampir – szepnęła sama do siebie, zaciskając palce na kierownicy mocniej. Wtem poczuła jak się chwieje. Coś uderzyło w tylne koło roweru powodując upadek. Laura łupnęła o ziemię, obróciła się, uchylając powieki. Zamarła. Wisiał nad nią, warczał, a jego oczy błyszczały na przemian złotem i czerwienią.

***

- Dzięki – mruknęła Lydia pod nosem układając przed Isaaciem kubek gorącej kawy. Nie spojrzała na chłopaka ani razu. W sumie było jej zlekka głupio za zachowanie poprzedniej nocy. Wjechać samochodem do basenu – też coś! Przecież mogła zginąć! Gdyby nie on aktualnie wąchałaby kwiatki od dołu, a tego nie chciałby nikt.

Lydia była nie tyle koniecznym elementem supernaturalnego świata, co ważną postacią w wielu życiach. Doskonale wiedziała, jak kiepsko jej rodzice znieśliby śmierć jedynej córki. Wystarczyło, że stracili już siebie nawzajem. Allison – najlepsza przyjaciółka, Daphne – kuzynka. Znajomi ze szkoły, może nawet Jackson pofatygowałby się na pogrzeb? No i był też Stiles. Ruda nie do końca wiedziała co jest między nimi. Miała świadomość tego, że się w niej kochał. Proszę, całe Beacon Hills o tym wiedziało. Chłopak wzdychał do dziewczyny praktycznie od zawszę, lecz nigdy nie zdobył się na odwagę, aby powiedzieć proste: „Lubię cię bardziej niż myślisz, umówisz się ze mną?”. Te kilka łatwych słów. Najzwyklejsze w świecie zaproszenie na randkę, tego pragnęła. Odrobiny normalności. W sumie… od odejścia Jacksona potrzebowała kogoś, kto mógłby go zastąpić. Marzyła o najzwyklejszym w świecie banale – wzajemnej miłości. Planowała po prostu spotkać „jego” pewnego dnia, przeżyć kilka wspaniałych chwil, a potem bez pamięci się zakochać. Jak na filmach. Jednak Lydia nigdy nie powiedziała tego na głos. Zgrywając królewnę nie mogła palnąć takiego „głupstwa”. Koniec końców lista potencjalnych kandydatów na księcia z bajki malała z dnia na dzień. Każdy facet, który wpadał w oko rudzielca okazywał się niewypałem, a Stiles wciąż nie zaprosił jej na randkę. Nawet siedząc w kuchni i grzebiąc widelcem w jajecznicy wiedziała, że odpowiedzieć byłaby twierdząca. Choć nieczęsto o nim myślała, wtedy tak jakoś wbił się do głowy Martin. Bez powodu, lecz momentalnie został przyćmiony i wymazany z pamięci dziewczyny przez Isaaca.

- Powiedziałbym nie ma sprawy, ale sama wiesz jak było – napił się kawy i rozejrzał po pomieszczeniu. Panował w nim totalny chaos. Puszki po piwie walały się na wszystkie strony, wtórowały im puste paczki chipsów oraz odłamki szkła. Szczerze, żadne z nich nie wiedziało skąd ów szkło się tam wzięło.

- Zachowałam się jak totalna idiotka do potęgi entej – mruknęła. Było jej już wszystko jedno. Przed Lahey’em nie musiała bawić się w divę. Zbyt wiele wiedział o jej problemach i o tym, co przeżyła, choć za dobrze się nie znali. Dodatkowo Isaac nie był nikim ważnym dla Lydii, więc po kiego kolejne szopki? I tak wyglądała jak dziesięć nieszczęść, on z resztą podobnie.

- Z grzeczności nie zaprzeczę – odparł z tym swoim zadziornym uśmieszkiem, przez co i siedemnastolatka się zaśmiała, opierając na ręce. Przyjrzała dokładnie twarzy wilkołaka i musiała przyznać, że do najbrzydszych nie należał. Co więcej, Isaac był całkiem przystojny… Rzecz jasna jak na natrętnego błazna.

Miał jasne włosy, które utrzymywał w całkowitym nieładzie. Dla efektu nawet lekko się kręciły, do tego malinowe usta, dokładnie zarysowane kości policzkowe i duże oczy, dość hipnotyzujące.

- Dlaczego to robisz? – zapytała wreszcie, po chwili niezręcznej ciszy, usprawiedliwionej pochłanianiem późnego śniadania.

- Co? – blondyn uniósł jedną brew – robię co, Lyds?

- No wiesz, poszedłeś za mną po bójce, wyłowiłeś z basenu… - Lydia założyła nogę na nogę, gdy Isaac wzruszył ramionami.

- Czy każdy, dobry gest musi mieć jakiś podtekst? Nie mogę być po prostu odruchowo miły? – mimo wszystko się speszył. Peter zabronił mu mówić komukolwiek o zadaniu. Wiedział bowiem, że jeśli pozostałe dzieciaki się dowiedzą zrobią szum wokół akcji „Chronić Banshee”. Chciał tego uniknąć.

- Nigdy wcześniej taki nie byłeś… – brnęła dalej w swoim przekonaniu, że uprzejmość Isaaca posiada drugie dno.

- Cóż… - westchnął z nadzieją, że ktoś z niebios ześle pomoc, tak się jednak nie stało.

- Hej, lecisz na mnie. – mruknęła Lydia po chwili zastanowienia – Lecisz?

Lahey nie wiedział czy się śmiać czy płakać. Nigdy w życiu nie pomyślałby, że ktoś osądzi go o coś podobnego, kochać się w Martin?! Nie, nie on. Nie uważał jej za nieatrakcyjną. Nawet była w jego typie, najzwyczajniej w świecie nie kręciło go stanie się drugim Jacksonem. Nie lubił jej sposobu bycia i podejścia do spraw sercowych. Choć tak na dobrą sprawę nie miał pojęcia co czuła.

Wtedy modlitwy Isaaca zostały wysłuchane, z lekkim opóźnieniem, ale zawszę, ponieważ po całej posiadłości rozniósł się dźwięk dzwonka do drzwi. Nastolatka jęknęła jakieś przekleństwo i okrywając się szczelniej puchatym szlafrokiem wstała od stołu.

- Kogo nosi tak wcześnie… – przeczesała włosy, a nie byłoby błędem nazwanie ich kudłami, dłonią i obróciła się na pięcie.

- Jest po dwunastej, mała – uśmiechnął się pod nosem ładując widelec do buzi.

- Co z tego?! – zawołała będąc już w korytarzu. Wiedziała, że słyszał – i nie mów do mnie mała, jasne?! – wtedy mogła usłyszeć dźwięczny śmiech wilkołaka, pod wpływem którego podświadomie sama się zaśmiała. I właśnie taką, mimo kaca rozpromienioną, mogła zobaczyć ją Carmen stojąca na werandzie. Lydia nie miała pojęcia dlaczego, ale fakt, że Isaac był z nią powodował nagły powrót chęci do życia oraz zgubnej nadziei na lepsze jutro. Jednak widząc Mortis mina rudzielca zrzedła. Znów uderzyła ją świadomość, iż Daphne wie o wszystkim, Stella szaleje, a ona sama musi mieć psychologa. Dlatego właśnie zachowała się niegrzecznie i bez słowa zatrzasnęła drzwi przed nosem szatynki.

- Kto to był? – zapytał Lahey torując jej drogę. Lydia wywróciła tylko oczami zerkając na niego z dołu. Mimika twarzy siedemnastolatki znów stała się obojętna. Wróciła królowa śniegu – pomyślał, mimo to nie przestając się uśmiechać.

- Pani psycholog – burknęła i oparła się o ścianę. Wiedziała, że Isaac tak po prostu nie odpuści. W sumie, ona też potrzebowała kogoś, komu mogłaby się wygadać. Była silną, młodą kobietą, popularną, ikoną dla wielu pierwszoklasistek, ale była też tylko człowiekiem. Sama – otoczona ludźmi. Do tej pory Lydii idealnie wychodziła ta gra. Umiała udać niezniszczalną, jednak w tym momencie przestała. Co ma być, to będzie – pomyślawszy tak zjechała po ścianie i schowała twarz w dłoniach. Miała gdzieś fakt, że Isaac widział jej chwilowe załamanie. Musiała od czasu do czasu popłakać. Nie znosiła użalania się, ale jej nerwy również nie były zestali.

Wilkołak natomiast nie wiedział jak się zachować. Carmen nie przestawała dzwonić, a Lydia płakać. Był sam pomiędzy dwoma kobietami do jasnej ciasnej! Nie umiał dojść do żadnego rozwiązania, więc po chwili zastanowienia westchnął ciężko i przykucnął przy rudzielcu. Niepewnie położył dłoń na jej ramieniu ściskając, a gdy widział, że to nic nie daje po prostu usiadł obok z nierozczytalną miną. Nie mówił, że wszystko będzie dobrze. Nie wierzył w te słowa, w Beacon Hills nigdy nie było tak, jakby jego mieszkańcy chcieli. Z tego co mówili Derek i Peter zbliżała się kolejna fala bólu. On sam był w miarę zahartowany, koniec końców cierpienie uszlachetnia, a blondyn na własnej skórze doświadczył jego definicji. Jednak taka Lydia, która miała wszystko nie mogła udźwignąć następnych strat. A gdyby oprawcy zamordowali jej matkę, bądź ojca?! Przecież na wojnie i w miłości każdy ruch jest dozwolony, nikt nie patrzy na straty.

Bez słowa podał nastolatce kawałek swojej koszulki. Martin tylko uniosła obie brwi, jej oczy wciąż były zaszklone, a mina nietęga, dlatego sam otarł jej łzy.

- Już lepiej? – zapytał innym tonem niż zazwyczaj. Nie mówił obojętnie, albo kpiąca, a delikatnie, szeptem.

Lydia tylko przytaknęła przecierając twarz. Wstała na równe nogi, spojrzała w lustro i wziąwszy głęboki oddech otworzyła drzwi wejściowe. Carmen wciąż opierała się o pergolę.

- W czym mogę pomóc? – ruda odezwała się jakby nigdy nic, na co Mortis prychnęła.

- Wiem, że nie podoba ci się pomysł z psychologiem, Lydio, ale to tylko moja praca. Nie chcę być twoim wrogiem.

- A to ciekawe – przyznała Lydia. Osoby, które wcześniej zajmowały to stanowisko tak naprawdę miały gdzieś jej samopoczucie, chodziło im tylko o kasę. Carmen od pierwszego spotkania wydawała się inna i emanowała lepszą energią.

- Możemy pójść na układ – Mortis podeszła do drzwi i założyła ręce na piersi.

- Kontynuuj… - wtedy nawet Isaac powracający do pionu zmarszczył brwi. Niepewnie stanął za siedemnastolatką mierząc Carmen wzrokiem.

- Pomogę ci ogarnąć dom do powrotu mamy, a ty zgodzisz się porozmawiać ze mną o problemach – rozejrzała się po ogródku i skrzywiła. Armagedon – to jedno słowo określało całość.

- Umowa stoi – za Lydię odezwał się Isaac, a ruda przytaknęła. To był dobry pomysł. Ktoś przecież musiał tam posprzątać, a przebiegłość Carmen im obojgu przypadła do gustu.

***

                - Puść mnie, debilu! – wrzeszczała na całe gardło lecz to nic nie dawało. Nie potrafiła dotrzeć do wilkołaka, który przyciskał Laurę do muru. Warczał, obserwował, a jego oczy wciąż błyszczały na te dwa kolory – złoto i czerwień.

                Scott nie miał pojęcia co się działo. Nie wiedział dlaczego nie panował nad mutacją, choć nie miał z tym wcześniej wielkiego problemu. Tamtego jednak poranka odniósł wrażenie, że coś – dokładnie, COŚ – jakaś magiczna siła zmusza go do przybierania wilczej twarzy, co więcej, odzywała się i wilcza natura. A gdy nastolatka wyszła z domu ta „magiczna siła” kazała mu podążyć za nią i zatrzymać Mulligan za wszelką cenę. Nie mógł pozwolić jej uciec, nie i już.

                - Cholera no… - piszczała Laura starając się odepchnąć McCalla od siebie, lecz był silniejszy.

                Zamknęła oczy, ponieważ Scott uniósł pazury, jakby tym gestem chciał uświadomić szatynkę w fakcie, że wbije je w jej klatkę piersiową, nie czekając ani chwili dłużej. Odetchnęła, zaczęła liczyć, zdarzył się i moment, w którym zadała sobie samej pytanie „Co będzie po śmierci?”, lecz nie odpowiedziała. Laura odniosła wrażenie, iż niespotykane fale dźwiękowe uderzają o jej uszy. Słyszała te same słowa co rano, wypowiadane przez Daphne w dziwnej wizji. Skupiając się na łacińskim zdaniu poczuła pieczenie krzyżów, łopatek wraz ze świerzbieniem dziąseł. Lecz krzyże po chwili przestały pulsować. Najzwyczajniej w świecie bolały. Jakby kości zmieniały swoje położenie. Nie, to niedorzeczne – pomyślała, ale nie zdążyła nic roztrząsnąć, bowiem wilkołak, który był jej oprawcą zawył z bólu, tym samym puszczając Laurę wolno.

                Odważyła się unieść powieki i oniemiała. W nogę Scotta został wbity srebrny grot strzały, a po kilku sekundach pojawiła się kolejna i jeszcze jedna – w ramieniu oraz u dołu pleców. Mulligan rozejrzała się po ciasnej, zapyziałej uliczce, w której się znaleźli. A gdy na dachu przeciwległego budynku zobaczyła Allison z łukiem, wstrzymała oddech. Wtedy oficjalnie przestała rozumieć cokolwiek, tak nagle zbyt wiele zaczęło dziać się w życiu Laury. Wilkołaki, czarownice, czy inne voodo – nie znała jeszcze tytułu Daphne, najwidoczniej i łowcy. Ale zaraz – zastanowiła się. – Przecież Allie i Scott… Oni się… Spotykali?! – to okazało się najmniej ważne. Łowcy, wilkołaki, voodo-śmudu?! – prychnęła w myślach. Jednak nie było czasu na kolejne domniemania, gdyż Allison krzyknęła:

                - Wiej, Laura, wiej! – popędziła naciągając cięciwę. Scott już człapał w jej kierunku.

                Ale Laurę strach jakby sparaliżował. Nie umiała się ruszyć, powiedzieć nic, nawet wrzasnąć. Na domiar złego przeszywający ból… Jeszcze nigdy nie czuła się taka maleńka i zagubiona za razem. Wlepiała tylko nieprzytomne spojrzenie to w Argent, to w McCalla, a w ostateczności i Jeepa, który zaparkował niedaleko.

                Siedemnastolatka obserwowała anaturalne zajście jak przez szybę, jeszcze nic porządnie do niej nie dotarło Głosy dobiegały później, obijając się echem o jej czaszkę. Pomyślała, że jeśli się czegoś nie chwyci - upadnie. Próbowała, świat dookoła zawirował, powieki stały się ociężałe i w ostateczności się poddała. Pozwoliła aby sylwetka bezwładnie opadła, a potem… Potem leciała, przynajmniej tak sądziła.

***

Unosząc ciężkie powieki nie miała pojęcia gdzie się znajduje. Była sama w ciemnym pomieszczeniu, po którym roznosił się zapach remontu, zmieszany z siarką oraz męską perfumą. Spostrzegła podupadłe belki, a na nich sadzę, dodatkowo ściemniałe, jakby po pożarze meble utwierdzały ją w fakcie, że nie zna tego miejsca i nigdy tam nie była. Jej sylwetka natomiast spoczywała na starej kanapie, pod puchatym kocem.

Laura znalazła się momentalnie w pozycji siedzącej i czujnym okiem zbadała niezidentyfikowane miejsce, ale wtedy poczuła jak kręci jej się w głowie, więc powtórnie opadła na podłokietnik mrugając szybciej.

Próbowała sobie cokolwiek przypomnieć, pamiętała tylko dziwną akcję z wilkołaczym Scottem, łowczynią – Allison oraz Silesem, który w porę zjawił się na miejscu. Potem zemdlała… Leciała. Musiała lecieć, a może ktoś ją niósł. Nie miała bladego pojęcia co dalej.

Mieszkając w Bradford nigdy nie wpadłaby na to, że kiedykolwiek znajdzie się w podobnej sytuacji. Całe życie egzystowała w przekonaniu, iż istoty anaturalne to tylko seriale, bądź książki, do momentu śmierci Tracey. Jednak lekarze umiejętnie wpoili Laurze bajeczkę o stanie pourazowym, wymyśliła to sobie… Też coś, ona widywała już to wcześniej. Było ukryte za drzewami na pogrzebie babci, ale wzbudzało tylko jej ciekawość, nie strach – choć miała marne pięć lat. Znajdowało się w klasie szkolnej, lecz kto uwierzyłby jedenastolatce z tak zwanym „szkołowstrętem” oraz w zamku. Na wycieczce, gdy Laura miała za sobą już trzynaście wiosen. Niestety nauczyciele i koledzy upierali się, że na portrecie widnieje jasnowłosa kobieta, nie monstrum. Właśnie przez niewiarę innych dziewczyna starała się zapomnieć i ignorować momenty, w których widywała to… To coś. Ale skoro okazało się, że świat wynaturzeń istnieje, dlaczego i Demon z jej snów na jawie miałby nie istnieć?

- Napij się, herbata dobrze ci zrobi – z zamyślenia wyrwał ją dopiero męski głos, a gdy Laura dostrzegła jego właściciela pogubiła się całkiem. Kto jeszcze miał z tym wszystkim cokolwiek wspólnego?!

- Derek? – głos Laury był słaby, ona sama była słaba, ale chciała wreszcie usłyszeć całą prawdę. Poczuła, że jemu może zaufać, więc znów, już pewniej, usiadła i ujęła kubek w dłonie. – Powiesz mi w końcu o co chodzi? – podkurczyła nogi siorbiąc napar, a brunet przytaknął.

- Dlatego cię stamtąd zabrałem. Musisz wiedzieć, Lauro – mówił stanowczo, ale nie do końca wiedział od czego zacząć.

- Więc tłumacz. Też jesteś… No wiesz…

- Wilkołakiem? – zapytał wykrzywiając wargi w kpiącym półuśmiechu – tak, jestem wilkołakiem, co więcej. Jestem alfą.

- Zaraz... Alfa, okej, więc… Okej. – zmarszczyła brwi. – już nie przerwę. – napiła się wlepiając w Hale’a znaczące spojrzenie.

- Dwa lata temu mój wuj Peter zabił swoją siostrzenicę i w ten sposób sam stał się Alfą. Aby zbudować potężne stado zaczął przemieniać ludzi, gdyż to ugryzienie przywódcy może sprawić, że wkroczysz w świat likantropii – Laura tylko przytakiwała słuchając słów Dereka. Wierzyła, w sumie… Uwierzyłaby nawet gdyby mówiła to Melissa, Allison, Stiles, Scott. Ktokolwiek. Chciała mieć po prostu poparcie w swojej cichej wierze w supernaturalny świat. – Takim oto sposobem twój kumpel McCall stał się jego Betą. Jednak mógł tego nie przeżyć. U wilkołaków jest tak, że jeśli masz w sobie to tak zwane „coś”, możesz stać się jednym z nich. Jeśli nie – umierasz. – na te słowa siedemnastolatka się wzdrygnęła. A więc nie tylko ona igrała ze śmiercią…

- Jednak Pet był niebezpieczny – wtedy w słowo Dereka wszedł starszy Hale opierając się o zwęgloną futrynę – paczka Scooby’ego z Beacon Hills musiała go ubić, lecz wcześniej rzucił się na Banshee.

- Banshee – powtórzyła Laura patrząc na Petera, przeszedł ją dreszcz. Nie miała pojęcia jakim cudem przeżył, ale wiedziała, że zaraz się dowie. – o tę z legend? Kobietę zwiastującą śmierć?

- Coś w ten deseń – kontynuował szatyn – Banshee wyczuwa to, że ktoś umrze, wrzeszczy.

- Lydia Martin – oświecił rzeczowy Derek piorunując krewniaka spojrzeniem. Pet tylko wywrócił oczami.

- Psujesz zabawę, wiesz? – zwrócił się pretensjonalnie do siostrzeńca.

- To nie jest zabawne. – burknął w odpowiedzi niebieskooki.

- Mów za siebie, chłopczę – usiadł na krawędzi kanapy i zmierzył Laurę, mówiąc dalej – Peter jednak był na tyle potężny, że nawet po śmierci, a zabił go przedostatni, przetrwały Hale – wskazał na Dereka. – potrafił skontaktować się z Banshee. Udało jej się wyciągnąć tego cudnego gościa z zaświatów. W tym czasie nowy Alfa zaczął świecić kłami na prawo i lewo, przez co przemieniał takie niedoroby jak na przykład Isaac Lahey – Peter od zawsze kpił z siostrzeńca, a w miarę kiepskie tworzenie przez niego stada dawało ku temu kolejny powód. – pechowe nastolatki stały się jego nowym stadem. - W sumie same wilkołaki żyją w Beacon Hills od zawszę. Moja siostra Talia, matka, babka, takie życie, ale twój przedział wiekowy, kochanie dowiedział się o ich istnieniu przed dwoma laty. – Laura całkowicie zamilkła starając poukładać sobie to, co już miała.

- Są także łowcy – głos zabrał Derek ignorując znudzoną mimikę Petera – rodzina Argentów poluje na nas od dawien dawna. Nie tylko oni, ale to najstarszy i najbardziej doświadczony ród. Allison – dziewczyna Scotta jest jedną z nich.

- Zakazana miłość, to takie urocze – zakpił starszy wilkołak.

- Dobra… - po kilku chwilach odezwała się i Mulligan – Scott – wilk. Lydia – Banshee. Allison – łowca. A czym jest Stiles?

- Nadpobudliwym, zbyt ciekawskim wrzodem na małpim tyłku – odparł Derek pomrukliwie, na co Laura prychnęła, a Peter zachichotał.

- Dereczek ma do niego słabość – szatyn dźgnął nastolatkę w bok, ale ta nie podłapała żartu. Derek z resztą też.

- Pomijając wyrachowany humor Petera. – mówił dalej, nie sprzeczał się, ponieważ wiedział, że to do niczego nie prowadzi. – Stiles nie jest niczym i całe szczęście, jest człowiekiem, ale jak wspomniałem wtyka ciekawski nos wszędzie.

- Eee tam, ja widzę w nim dobrego wilkołaka – Peter machnął ręką, ale pod wpływem mordującego wzroku Dereka wreszcie się zamknął.

- Powinnaś jeszcze wiedzieć o Kanimie, czyli wielkiej jaszczurce, która zabijała ludzi na zlecenie. Jak seryjny morderca. Kanima to wilkołak, który nie dokończył przemiany. Fizyczna strona jest gotowa na likantropię, psychiczna niekoniecznie. Na całe szczęście Jackson – czyli Kanima przemienił się w porę.

- Dlatego przeniósł się do Londynu – Laura nie chciała tego przyznać, jednak coraz bardziej wkręcała się w tę historię. Wiele rzeczy zaczęło się wyjaśniać, a ona sama akceptowała niezrozumiałe.

- Chyba miał dość bandy świrów – szepnął Peter, wtedy i Laura i Derek zgromili go spojrzeniem w tym samym momencie.

- Jest także Gerard Argent – młodszy Hale mówił dalej, tak jakby komentarze wuja przestały istnieć.

- Staruszek ześwirował. Łowca od siedmiu boleści. Brutalny, ale już nieszkodliwy, siedzi w domu starców – Peter szczerze mówiąc nie mógł się doczekać momentu, w którym opowiedzą Laurze o jej roli w tym wszystkim. Zastanawiał się także ile wyłapał sam Derek, ponieważ nie opowiedział mu o wszystkim. Brunet miał jedynie namiastkę obszernej wiedzy Peta.

Nastolatka przytaknęła, a w pomieszczeniu zapadła cisza przerywana przez odgłosy ćwierkających ptaków za oknem, gdyż znajdowali się w środku lasu. Szatynka spojrzała po mężczyznach przyglądając się im obu z uwagą.

Peter był starszy, mimo wszystko nie wyglądał na wujka Dereka. Przez dość opiętą koszulkę można było dostrzec jego mięśnie, prezentował się jako wysoki oraz tajemniczy mężczyzna, podobnie jak siostrzeniec. Lecz jego wyraz twarzy kończył się na niebezpiecznych grymasach oraz kpiących uśmieszkach, natomiast Derek ściskał usta w cienkiej linii, a czoło nieustannie marszczył. Wyglądał na przestępcę, cholernie seksownego przestępcę. Siedemnastolatka podświadomie przegryzła wargę patrząc na niego. Przez moment zaczęła zastanawiać się czy jest dobry w łóżku, jednak skarciła się za podobne domniemania. Zważywszy na to, że nie należała do TAKICH dziewczyn. Proszę, nigdy w życiu nie uprawiała seksu, tłumacząc się brakiem gotowości, a więc tym bardziej czuła się winna, iż przed obliczem tak poważnych spraw zaczęła fantazjować o budzącym grozę, potężnym wilkołaku.

- Czyim betą jest teraz Scott? – palnęła jakby nigdy nic. Musiała coś powiedzieć, lecz najzwyczajniej w świecie bała się pytać o siebie.

- To dość trudne – odparł Alfa – teoretycznie Peter powinien być martwy, a więc gdy ja go zabiłem, przejąłem jego stado.

- Okej, ale Pet żyje – zrobiła znaczącą minę.

- I jest moim betą. Jednak Scott… Cóż.

- Woli być ciotą – zachichotał starszy Hale wzruszając ramionami.

- Omegą – poprawił Derek. – Scott woli być Omegą, to znaczy wilkiem bez stada.

- Dlaczego ciotą? – zacytowała Laura. Nie zorientowała się, że odruchowo miętoli włosy w rękach pletąc warkocz.

- Wilkołaki w stadzie są silniejsze. Z Omegi powinno się kpić.

- No dobra… A, a ja? – zapytała wreszcie, pod wpływem czego Peter się uśmiechnął.

- No i dochodzimy do kolejnego rozdziału. Laura, to skomplikowane i proszę żebyś nie uciekła i nie krzyczała.

- Derek – również zaczęła wypowiedź od jego imienia, zaciskając usta w cienką linię – wyglądam na osobę, która wieje z płaczem?

- Możemy przejść do rzeczy?! – popędził znudzony Pet, a Derek wywrócił oczami.

- Łacina – szepnął pocierając kilkudniowy zarost – twoja rasa nazywa się Mortiu.

- Mortui… - powtórzyła – żywy trup?! Chwila?! Umarłam?! – znów przed jej oczami zawirowało. Owszem, był taki czas w życiu, kiedy zastanawiała się nad tym, czy logiczna w jej wypadku nie powinna być śmierć. Wtedy, w dniu „zawału” Tracey, oprawca wbił potężny kawał mebla w jej brzuch. Pamiętała, że się wykrwawiała. Widziała ciemność, nie jak opisują to ludzie – światło. Nie było udręki, nie było tak zwanej nicości.

- Powiedzmy. Koniec końców Mortui to rodzaj klątwy, klątwy dziedzicznej. Jest tylko jedna na pokolenie, bądź kilka pokoleń. Zawsze kobieta, bo to kobieta została przeklęta.

- W mojej rodzinie jest klątwa związana z życiem po śmierci?! Śmierdzi mi to wampiryzmem.

- Ładne skojarzenie – westchnął Hale. Wtedy zorientowali się, że Peter wyszedł z pokoju, ale nie odpuścili sobie kontynuacji rozmowy. – W każdym razie ty nie jesteś człowiekiem, nie jesteś też wampirem. Choć tak, potrzebujesz ludzkiej krwi do życia.

Laura zamarła. Przecież policjanci znajdowali ciała wyssane z krwi. Ona sama widziała jak potwór mordował! Wtedy wszystko zaczęło nabierać sensu. Była odpowiedzialna za śmierć dwudziestuparu niewinnych ludzi! Jednak o dziwo nie czuła się winna. Nie bolało ją to, że zabijała. Przecież taka była konieczność, znalazła się po prostu na górze łańcucha pokarmowego. Bo czy człowieka każą za ubijanie świni?! Nie, tak po prostu w życiu jest. Laura poczuła się drapieżnikiem, jednak momentalnie jej siła opadła, ale nie zastąpiło jej poczucie winy, ani tym bardziej strach, tylko niepewność.

- To ja zabijałam przez ostatnie tygodnie, prawda? – zapytała przełykając głośno ślinę. Derek przytaknął.

- Mortui to rasa, która żywi się na ludziach. Mortui jest po prostu martwa, dlatego łaknie krwi, podobnie i łaknie ludzkich dusz.

- Dusz?! – jęknęła.

- Lauro, z każdym, kolejnym upadkiem tracisz cząstkę siebie. Pomyśl tylko…

Po walce z Lydią straciła skruchę, po kłótni ze Stilesem wewnętrzny spokój, po zabiciu człowieka – żal, po pamiętnej nocy…

- Ja już nie płaczę, Derek – szepnęła po chwili zastanowienia.

- Nie krwawisz – poprawił Peter znów stając w drzwiach. W dłoni trzymał starą, grubą księgę. – ponieważ łzy krwią duszy, nie ciała…

Znów zapanowała drażniąca cisza. Laura westchnęła ciężko i rozwaliła warkocz, który zaplotła.

- Jestem tylko człowiekiem, krwawię gdy upadam – mruknęła ściszonym tonem. Wtedy ten cytat przybrał innego znaczenia. Posiadła dowód, dowód na to, że miała w sobie za wielu ludzkich zachowań, już nie.

- Można porównać to do opętania – kontynuował Derek. – są dwie możliwości. Albo klątwa steruje tobą i nie wiesz kiedy spełniasz jej zachcianki, albo ty sama kontrolujesz przemiany.

- Mam jakieś przemiany?

Po tych słowach Peter podał Laurze rysunek, który ukradł Carmen. Gdy nastolatka spojrzała na świstek zmarszczyła czoło.

- To ja – szepnęła – widzę siebie.

- Bo źle patrzysz.

                Po tych słowach szatyna, przyjrzała się dokładniej i nie mogła uwierzyć własnym oczom. Demon, demon w pełnej krasie, nic więcej nic mniej. Co więcej, ona wiedziała, że była tym demonem. Gdy tak patrzyła odniosła wrażenie, iż obojczyki zaczynają piec. Jakby wisior chciał tego, lecz nie powiedziała. Myślała, że jej się tylko zdaje, bowiem Derek nic o nim nie wiedział, a Peter milczał, udając równie nieświadomego jego działania.

                - Natura dla kontrastu stworzyła Illuminatos. To kolejna rasa, tyle że jej przedstawicielka się nie zmienia. Od sześciuset lat jest nią Daphne Walsh.

                - To ci niespodzianka – wtrąciła Mulligan nie mogąc oderwać wzroku od kawałka papieru.

                - Twoja nieśmiertelność zależy od ciebie. Nie wiadomo co rani Mortui, tak jak na wilki wpływają poszczególne rośliny, tak na Mortui nie wpływa praktycznie nic. Jesteś zależna od pełnego księżyca, co nie znaczy, że nie możesz się przemieniać i kontrolować. Lauro, Daphne chce za wszelką cenę cię zniszczyć, Peter szuka sposobu aby załatwić klątwę raz, a porządnie… Mamy tylko jedno żądanie.

                - Żądanie – uniosła jedną brew – chcecie żądać czegoś od potwora, przy którym nikt nie jest bezpieczny?

                - Nie możesz nic powiedzieć swoim przyjaciołom, nie możesz zrobić szumu, im więcej ludzi się do tego zabierze, tym gorzej będzie.

                - Chcesz abym ich okłamywała?! – wtedy poczuła napływającą falę złości, a jej oczy błysnęły głębokim błękitem.

                - Ile czasu oni okłamywali ciebie? – podpuszczał starszy Hale. – Pomyśl, że to dla ich dobra.

                - Co będę miała w zamian?

                - Nauczę cię samokontroli – powiedział dobitnie Derek.

                Laura zamyśliła się na moment, po czym cicho westchnęła.

                - Umowa stoi, tylko odwieź mnie do domu.

                Klamka zapadła. Co miało zostać powiedziane, powiedziane zostało. Dobili targu i oboje musieli się ze swojej części wywiązać.

***

Po dwudziestu minutach drogi auto Dereka zaparkowało przed posesją McCallów. Dziewczyna zdążyła w tym czasie wszystko przemyśleć i postanowiła, że zaufa Hale’om. Musiała sprawiać wrażenie nieświadomej tego, co się z nią działo. Nie chciała tracić duszy, nie chciała zabijać. Ale to otrzymała od losu w prezencie i musiała walczyć, mimo wszystko.

Nastolatka posłała alfie krótkie dziękuję na pożegnanie i weszła do środka. W salonie spotkała się z ciekawskimi spojrzeniami Melissy, Scotta, Stilera oraz Allison, więc mruknęła jakieś przekleństwo pod nosem.

- Poniosło mnie – powiedziała wreszcie – nie powinnam trzaskać drzwiami na odchodne – założyła ręce na piersi, gdy pani McCall uśmiechnęła się pokrzepiająco i objęła wychowankę.

- Już dobrze – poklepała Laurę po plecach, a miejsce Melissy zajęła Allie.

- Witamy w bagnie – szepnęła, na co obie zachichotały, później Mulligan spojrzała na Scotta i wywróciła oczami.

- Chodź, szczeniaku – szepnęła rozkładając ręce do uścisku, a wilkołak ujął ją w ramiona. Do ich przytulasa od razu dołączył Stiles i Laura została ściśnięta między dwoma chłopakami. Uśmiechając się delikatnie obróciła tak, że teraz stała twarzą do Stilesa i to na jego kark zarzuciła ramiona, chowając głowę z zagłębieniu szyi nastolatka, jego obecność uspakajała ją szczególnie.

- Poczekajcie, zrobię wam zdjęcie! – rzuciła Melissa biegnąc po aparat. Wpatrywała się w nich jak w obrazek przez moment i stwierdziła, że ta chwila jest warta uwiecznienia.

- Allie, chodź do nas! – zawołał Scott, a łowczyni nie dała się długo prosić. Podeszła bliżej i gdy Melissa miała wcisnąć guzik, aby cyknąć im fotkę, McCall chwycił brunetkę w zgięciu kolanowym i między łopatkami, pod wpływem czego pisnęła, Laura w tym momencie wskoczyła na plecy Stilesa, więc zdjęcie wyszło co najmniej komicznie. I właśnie to, komiczne zdjęcie zawisło w pokojach każdego z nich, oprawione w ramkę. Uwieczniało bowiem jeden z ostatnich momentów, w którym wszyscy czworo byli szczęśliwi, mimo wszystko.

***

O Boże. Tylko tyle mogę powiedzieć. To był zdecydowanie najokropniejszy tydzień w historii okropnych, wakacyjnych tygodni. Jedyne światło dali mi Laizak i Stebra, ale to tylko po nocach. Nieważne. Nie dość, że najpierw dostałam szlaban, to jeszcze później mój komputer padł. Jakby zawału dostał, skrótowo - hujnia. Przepraszam Was kochani, ale nie mogłam pojawić się wcześniej, ani z komentarzami, ani z rozdziałem. Chociaż na piątki się przerzuciliśmy, jeden plus :) 

Najbardziej chcę przeprosić Betty Gilbert, ponieważ pojawia się pod moim każdym rozdziałem, a ja nie mogłam się wyrobić. Na dokładkę mam dni kobiece, trzydzieści dziewięć stopni gorączki i zatoki chore. 

I wiecie co? Rozważałam usunięcie bloga. Tak po prostu, myślałam nad tym długo i zawsze dochodziłam do wniosku, że tak byłoby lepiej. Ale szkoda zmarnować wenę, bo pisać bym nie przestała. W sumie pisałabym dla siebie. Ale mniejsza. 

Jak podobał się rozdział? Szczerze nie mam chęci na pisanie długiej notki od siebie pod postem, dlatego życzę tylko miłego czytania, przepraszam za problemy i nie wiem kiedy wpadnę do Was. Ale proszę, zostawiajcie linki, bo to, że nie komentuję nie znaczy, że nie czytam...

Cieszycie się, że Laura jest już świadoma? No i z ilości Dereka w tym rozdziale, teraz będzie pojawiał się częściej. 

Także cz. I "a" mamy już za sobą , jak się nazywała itd, nazwy kolejnych rozdziałów możecie zobaczyć w zakładce.

Zdradzę jeszcze, że wkrótce pojawią się postaci takie jak:

Kira, Erica, w cz. "b" dowiemy się wiele więcej o Tracey, o demonie który przekazał klątwę Laurze i pojawi się ktoś nowy. Mianowicie Elizabeth Duncan. Ps: Nie zapomniałam o Joanne. Mam wszystko tak dokładnie rozpisane, że wszystko powinno mieć swoje miejsce, aż do końca tej części ;)

Pozdrawiam i jeszcze raz przepraszam ściskając 

xx

@YourLittleBoo1 

Juleczko kochana, oto twój szablon, nie wiem jak się spodoba, nie miałam siły na css, dlatego dałam taki sam jak Adze. Zdechłabym robiąc po raz trzeci kolejny ;-;

Ale tak jak Peter powiedział w jednym odcinku do Stilesa:

"Dobrze, że nie jest wilkołakiem, chciałaby rozszarpać cię dwa razy w miesiącu. Jest kobietą"

Tak w skrócie. Także cieszcie się, że nie jestem wilkołakiem, bo nauczyłabym ten komputer i wszystko inne latać ;)

KLIK

(właśnie taką minę robię cały tydzień ;-;)